گپ و گفت مامانهای ۱۴۰۰

[Rose]

کژال جون واقعا بچه همینه... ما تا 5-6 ماهگی همین بود... فکر کنم قبلا هم گفتم که حتی دوتا آغوشی داشتم که یکیش برای خونه بود و حتی با چادر پسرم رو به خودم می بستم و دائم توی بغلم بود... ولی الان فوق العاده مستقله... حتی 3 روز بیمارستان که بودم اصلاا من رو ندید و بهانه هم نگرفت... الان با اینکه عمه ش رو کلا همون موقع دیده، واقعا توی این سفر نشون داد که 2 ساعت بی بهاااانه پیشش می مونه (البته تماس تصویری داریم)... با اینکه بچه های خواهر همسرم که شاغل بود، تا 6-7 سالگی بچه هاش گریه می کردن که مامانشون قراره بره سر کار... یا کلا از مهد رفتن جا موندن چون طاقت موندن توی جاهای جدید نداشتن... الان پسرش 16 سالشه ولی اگه مامانش نیم ساعت دیر کنه، کلی استرس می گیره!!!!!!
همونطور که گفتم این دوسال (بخصوص 6 تا 18 ماهگی) سعی کنید یک لحظه ازش دور نباشید که بعدا زندگی خودتون راحت باشه و او هم مستقل باشه...
ولی بغل هم طبیعیه... چون گرمای بدن، ضربان قلب، بوی نگهدارنده هاش بهش احساس ایمنی و امنیت و حمایت میده...این حس رو میده که من اگه اتفاقی برام بیفته، مراقب اصلی من پیشمه و نزدیکمه... این بغل یک غریضه ی بقاست فقط...
وقتی اینجوری نگاه کنی دیگه زیاد اذیت نمیشی... قدیمیا 10 تا بچه شیر به شیر میاوردن و همیشه حامله بودن نمی تونستن بچه رو دائم بغل کنن از سر خودشون با "بغلی نکنش" راحت می کردن... ولی ما یه دونه دو تا بیشتر بچه نداریم... کل زندگیمونو براشون میدیم... زندگیمون با نسل های قبلی فرق داره و سلامتت روانشون برامون مهمه... و بچه ی دیگه ای دور و برشون نیست که سرگرم شن... نتیجه ش چسبیدن به کسانیه که می شناسه... محبت و بغل اینقدر برای نوزادا مهمه که عدم وجودش می تونه بچه ها رو بکشه!!! در این حد براشون مهمه... پس اینجوری خودت رو اذیت نکن... تا 6 ماهگی بغلت رو میخواد... 6 تا 18 هم وجود داشتنت و یک لحظه تزک نکردن شما زو مس خواد.... این رو همش توی ذهنت بگو تا برات عادی شه