گپ و گفت مامانهای ۱۴۰۰

[Rose]

ندا جون منم دقیقا همینطورم... البته هیچوقت کسی با قاشق دنبال ما نبود اما اگه نمی خوردیم دیگه باید تا وعده ی بعد منتظر می موندیم... و باید ظرف غذامونو تمیز تمیز تحویل میدادیم... در حدی که وقت غذا میشد خودمون دنبال غذا بودیم...
و فکر کن الان من با اینهمه سنم، واقعا حس گرسنگی رو نمیشناسم... حالم خوبه باید بخورم... حالم بده باید بخورم... خسته ام باید بخورم... تشنه ام باید بخورم... که نکنه گرسنه بمونم...
البته یه زمانی آدم باید از آسیب های گذشته خارج بشه ولی خب یادآوریش برای دیدن نتیجه ش که تکرارش نکنیم خوبه...
اما الان فقط دارم به حرفش گوش میدم که وقتی میگه گرسنه م نیست یعنی داره صدای بدنش رو میشنوه... چرا من به این صداش توجه نکنم... بچه ها الان از گرسنگی توی خونه های ما نمی میرن به خدا...

ترگل جان ببین اولش سخته... ولی اگه عادت کنی، می بینی که چه دنیات جالب میشه... مثل آموزش خواب... مثل نشوندن بچه روی صندلی... اینها در واقع بیش از اینکه آموزش به بچه باشه، یه فرصت استراحت برای خودمونه... نمی دونی دنیات چقدر آزاد میشه وقتی خودت رو درگیر غذا خوروندن به بچه نکنی و بذاری هر چقدر میخواد بخوره... چقدر راحت تری وقتی که بچه روی صندلی ماشینش میشینه و شما جو کنار همسرت دستش رو میگیری و فکر می کنی چه خوبه که بچه توی بغلت نیست، جاش امنه و شما یه تایمی می تونی با همسرت احساس روزای قبل از بچه رو داشته باشی... اینکه بچه رو که میذاری توی اتاقش و خودش با خودش بازی می کنه تا خوابش ببره و تا صبح میخوابه چقدر احساس راحتی می کنی و فکر می کنی این روزای سختت گذشت...
اما اگه اینطوری جلو نری و بچه بخواد مثل یه بزرگتر باشه، خب شرایطت سخت میشه... اگه با شما بخوابه و بیدار شه، روابط دوتایی تون داغون میشه... اگه بخوای بچه رو توی بغل نگهداری و با هر ترمزی بچه به اینور و اونور بخوره و یکی از یه طرف اونیکی از اونطرف شما بگیرن و یکی انگشت توی چشمت بکنه یکی موهاتو بکشه، به خدا که از هر چی بیرون رفتنه سیر میشی... اگه بخوای مثل بقیه قاشق به دست دنبالش باشی، نه می فهمه کی گرسنه اس کی سیره، اصلا خیلی دیرتر می تونه خودش غذا بخوره و این یعنی نمی تونی زودتر بذاریش مهد، نمی تونی بسپریش به دیگران و کلا خودت باید دائم باهاش درگیر باشی... وقتی میشه که بچه مستقل بار بیاد چرا اینکارو نکنیم... از کجا معلوم ما تا کی پیش بچه هامون هستیم؟ برای اون روز باید جوری بارشون بیاریم که دووم بیارن... قوی و مستقل باشن...

و واقعا اینها به نظرم روانشناسی نیست... روال زندگیه...
روال زندگی اینه که وقتی گرسنه شدیم غذا و وقتی تشنه شدیم آب بخوریم... وقتی خسته ایم می خوابیم... یا مثلا هیچ پدر و مادری نمیاد وقتی بچه مثلا نیاز جنسی نداره، او رو در معرض رابطه قرار بده... چرا در مورد غذا این کارو کنیم...


بچه ها نگران نباشید... کم کم که غذای کمکی رو شروع کنید همه چیز بهتر میشه واقعا...
فقط توجه نکنید و بذارید با غذا بازی کنه و کشف کنه و...
من غذاشو میذاشتم روی صندلی غذاش و می رفتم یه دوری میزدم میومدم یکم معرفی و اینا می کردم و دوباره می رفتم...
بچه ها اولش که کم می خورن...
بعد کم کم بهتر میشه تااااا 1 سالگی... یعنی من عاششششق غذا خوردنش توی 1 سالگی بودم...
از 1 سالگی چون سرعت رشد به شدت افت می کنه، غذاشونم کم میشه... کنارش چون راه رفتن و فعالیت های مختلف رو یاد میگیرن، تمرکزشون روی غذا خوردن کم میشه و جای نگرانی نداره واقعا...
همه ی اینها رونده و اگه بهشون آگاه باشید، واقعا همه چیز براتون راحت تر میگذره چون مثلا می بینید بچه 2-3 ساله مثلا 5 تا لقمه صبحوونه بیشتر نمی خوره، می بینید و میگذرید... فقط توی وعده های اصلی غذا در اختیارش میذارید، میانوعده در اختیارش میذارید و بقیه انتخاب با خودشه... باید یاد بگیره انتخاب های مناسب بکنه...
من الان حتی لباس می خوام بپوشونم، وقت باشه دو تا لباس و جوراب و اینا رو نوبتی میذارم که انتخاب کنه خودش... و میذارم که با عواقب انتخاباش روبرو بشه... و امیدوارم به مرور انتخاب های بهتری داشته باشه...