گپ و گفت مامانهای ۱۴۰۰

[ستی‌لیته]

رز جان علتش این هست که شما الان فقط از منظر زندگی خودت به مسائل نگاه میکنی، منم اگر بخوام از منظر زندگی خودم نگاه کنم قطعاَ هرگز لازم نخواهد شد چیزی رو از شوهرم پنهان کنم، ولی بر اساس مشاهداتم حداقل نصف آدمای جامعه مجبورن یه سری چیزا رو از شوهرشون مخفی کنن. به خصوص در زمینه‌ی روابط دخترها توی ایران که قطعاَ این پنهان‌کاری اشتباه نیست- اگر که مرد متعصب باشه.

بعد هم وقتی یکی سوال پرسیده و شما داری راجع به سوال اون جواب بلندبالا مینویسی، نمیشه بعدش بگی من منظورم به اون نبود! خب طبیعیه که این شخص ناراحت بشه، به خصوص که خودش گفته خیلی موافق نبوده ولی بر اثر فشار همسرش و اطرافیان به این موضوع تن داده.

معلومه که تصمیم نهایی با ما و همسرمون هست! ولی وقتی در زمینه‌ی خاصی توافق بین دو نفر وجود نداره باید چی کار کرد؟ بالاخره یکی باید از موضعش کوتاه بیاد. به نظر من تو زندگی زناشویی درست گاهی زن کوتاه میاد و گاهی مرد، نه این که همیشه فقط یکی کوتاه بیاد. هر کسی کمی تجربه‌ی رفت و آمد با مردهای مختلف داشته باشه متوجه میشه که امکان نداره یک زن و مرد در ۱۰۰٪ موارد با هم توافق داشته باشن.

در مورد آفرینش بچه هم به نظرم اشتباه فکر میکنی. پدر بچه هم همونقدر در این آفرینش سهم داشته و اصلاَ نباید ناچیز شمرده بشه. به خصوص که پدر نقش مهمش حفظ آرامش مادر هست و اگر نقشش رو به درستی ایفا نکنه مادر نمیتونه مادر خوبی باشه. شما تنهایی یک آفرینش نداشتی.