گپ خانم های باردار

[Rose]

مرسی رز جون از تجربیات عالیت همینطور مرسی سروناز جون
آخه موضوع اینه فوق تخصص اطفال بیمارستانم گفت بیدارش کن تا حالا سه بار ویزیت رو ایشون انجام داده کلا هم راضی بود از بچه. برای همین حرف خواهرمو گوش ندادم خب ایشون فلوشیپ زنانن کفتم حرف دکتر اطفالش ارجحتره از دکتر زنان
گفت دو ماه و نیم بطور واضح که بیدارش کن. حالا این هفته از دکتر ایمان زاده که حرف اول رو تو اطفال میزنه وقت میگیرم ببینم ایشون چی میگن
بازم مرسی دخترا
رز جون در مورد استراحت کاملا درست میگی اما این دو هفته اینقدر بیخوابی کشیدم که افت رو بطور واضح حس میکنم

---

همسرمم که از زمان ازدواج تا الان کارای خونه به دوششه بنده خدا ازون جهت مشکلی نیست

خواهش می کنم عزیزم

پس اگه دکترش گفته که هیچی  ولی اگه از دکترهای دیگه پرسیدید هم حتما اینجا نتیجه رو بگید
در کل به نظر میاد ماشاءالله جوجوت خوابش خوبه  چون من واقعا اصلا دغدغه مون نشد که از خواب بیدارش کنیم که شیر بخوره چون به جز اون روزای اول که استا می خورد و تا قبل از شروع کولیکش توی 11 روزگی، شاید تا 8-9 ماهگی اصلا نشد که 2 ساعت پیوسته بخوابه... حتی اون 2-3 روز تا 10 روز اول پیش میومد 10 دقیقه یکبار هم بیدار میشد... من حسرت خوابیدنش رو داشتم... بچه ی تازه متولد شده معمولا 18 ساعت به بالا می خوابه... ما اون روزای اول که واکسن زده بود و استا میخورد هم 16 ساعت نمی خوابید  الان که دوسالشه و از شیر گرفته شده و خیلیییییییی خوابش خوب شده، شب 11 ساعت (با 2-3 بار بیدار شدن  بخصوص بعد عملم که باباش پیشش میخوابه خیلی دوست داره بلند شه) روزم 1 ساعت می خوابه...

الهی... 
استراحت خیلی مهمه... توی استراحت بدنت خودش رو ترمیم می کنه، حافظه ت بهتر میشه، اخلاقت بهتر میشه... اصلا از خودت دریغ نکن... به خدا هیچکس نمیاد بهت کاپ بده که از خودت گذشتی... اصلا بذار دقیقتر بهت بگم، هیچکس متوجه از خودگذشتگیت نخواهد شد حتی اونهایی که مادر شدن... بعدها دهانتم باز کنی و از سختیات بگی، همچین می کوبنت که آره مادر شدن همینه دیگه چه انتظاری داشتی، پس برای چی بهشت زیر پای مادراست؟؟؟؟ خودت بودی که اشتباه کردی و به خودت نرسیدی....... اونموقع همه زبون درمیارن که باید میرفتی با دوستات میگشتی... باید می رفتی باشگاه.... میرفتی پیاده روی... باید بهتر غذا می خوردی... ولی دریغ از اینکه یکی یه وعده غذای گرم بگیره دستش بیاره بده بخوری... یا حتی یه لیوان آب دستت بده... 
من الان اینها رو بهت میگم... اول خودت، بعد هرررر کس دیگه... به خودت بعنوان مسافر هواپیما نگاه کن که اول باید خودش ماسک بذاره تا بتونه برای بچه ش ماسک بذاره و نجاتش بده... اگه خودت توی مرز از حال رفتن باشی نه تنها کمکی نمی تونی به کسی بکنی، بلکه باری برای بقیه میشی... و یکی باید خودت رو نجات بده...

شما جای خواهرم... الان زمانیه که باید به خودت و بدنت و نسل آینده ت برسی  فکر کن 5 سال دیگه، 10 سال دیگه، 20 سال دیگه که به این روزات نگاه می کنی مهمترین مساله ای که بابت اون حسرت می خوری چیه؟ سعی کن الان ببینیش... خوابیدن بیشتر و سرحالتر بودن؟ بهتر خوردن و سلامت بودن؟ واگذاری بیشتر مسئولیت ها و کمک گرفتن بیشتر؟ بیشتر پیش بچه بودن؟ کمتر درگیر حواشی غیر از بچه شدن؟ غرق شدن توی لذت های بچه؟ 

کار بیرون در مقابل مسئولیت یک انسان که الان به دوشت افتاده شبیه جوکه... شما الان جسم و روحت خراشیده شده... در عین حال مسئولیت های یک انسان کوچولو از 0 تا 100 هم به دوش شما افتاده که اصلا نمی تونی نیازهاش رو متوجه بشی و او هم پررررر از نیازه... اصلا اتفاق کمی نیست... اینو همه می دونن و بخاطر همین احتمال اینکه باهات راه بیان خیلی بیشتره... ببین من اصلا نمی تونم تصور کنم چطور حافظه ت سر جاشه!!!! من تا 1 سالگی اصلا نمی فهمیدم درسم چی به چیه... اصلا تمرکز نداشتم...

خلاصه که خودت رو له نکن... الان اگه بچه می خوابه شما هم سعی کن حتما بخوابی... حتی یکی دو بار در روز بچه رو بسپر به همسرت که بتونی کامل تر بخوابی... توی 2 سال اول، پدر و مادر 6 ماه کمبود خواب پیدا می کنن... هر آدم نرمالی 2 شب بد بخوابه شب سوم دیگه دیوونه میشه... پدر و مادر هم آدمن... پس هر جور شده برای خودت 3-4 ساعت خواب پیوسته جور کن... به خدا از خوراک مهمتره... اگه موی سالم، پوست سالم، بدن سالم، روحیه ی خوب، شیر مناسب، بچه ی سالم میخوای خودت و بدنت و خوابت و خوراکت رو در اولویت قرار بده...

یادمه سال کنکور دبیر زیستمون میگفت شما یکی دوسال فقط باید به 3 تا خ بپردازید، بخورید، بخوابید و بخونید... آینده و سرنوشتتون رو همین 3 تا تعیین می کنن... به نظر من بعد از مادرشدن هم پرداختن به خود خیلی مهمتر از قبل میشه... خوب خوردن، خوب خوابیدن و به خود رسیدن هم تجربه ی من از اولین مادرانگیمه... که تازگیا فهمیدم چقدر مهم بوده و جفا کردم در حق بدنم... بدنم 30 سال با من بود، یا تمام بدی هایی که بهش کردم، یه موجود رو از صفر ساخت و بهمون داد، ولی بازم قدرش رو ندوستم تا ازم ناراحت شد و مجبور به جراحی شدم و دیگه کل زندگیم برای مابقی عمرم تغییر کرد...