گپ و گفت مامانهای ۱۴۰۰

[Rose]

سلام بچه ها
رز جان منم سابقه کار ندارم از طرفی دارم وقت تلف میکنم درسته که کلاس و دوره میرم ولی خب سر کار نرفتم از طرفی حس میکنم اگر حداقل ۲ ۳ سال نرم سرکار و بچه بیارم و بعدش تازه بخوام برم سرکار واقعا کاری برام نیست.به نظر شما این فکرم درسته که اول یه مقدار سرکار برم یعد بچه بیارم یا اینکه اول بچه بعد از دوسه سال با خیال نسبتا راحت برم سرکار؟

صنوبرجان والا من در شرایط شما نیستم، ولی بخوام خودم رو جای شما بذارم، با فرض اینکه میخوای خودت و بچه آسیب نبینید، اگر کار برات خیلی مهمه و حس می کنی که بدون کار احساس عقب افتادن از بقیه رو داری، باید بچه رو بذاری یه 7-8-10 سال دیگه که یا کارت اکی شده باشه و سابقه داشته باشی که بتونی 2-3 سال از کارت بیای بیرون و خودت هم علاقه ت به بچه بیشتر شده باشه، یا اگه میخوای کاری راه بندازی، اول راه افتادنش زمین نخوری، یا کلا بری یه راست برای بچه اقدام کنی و بعد از اینکه او رفت مهد و از آب و گل در اومد بری دنبال کار...

اگر بالاخره بچه می خواید، اگر رشته ت بازار پسند نیست، اگر رشته تون حقوق آنچنان چشمگیری نداره، و یه وضعیت مالی نسبتا پایدار با حقوق همسرت داری، به نظرم اول بچه و بعد دنبال کار یا راه اندازی کار و... (احتمالا چند سال اول مثلا از خونه کار کنی خودت و بچه حتی راحت تر باشید تا سن مثلا پیش دبستانی)... و بعدش که رشد کردی، بری و مثلا شرکت یا مغازه ی فیزیکی بزنی...

اگر نه، بچه اولویت نیست و مثلا مهاجرت، ارشد یا دکتری، سر کار رفتن و درآمد داشتن برات اولویته (یا اصلا مساله ی مالی هست که در فشارید هم خیلی مهمه چون بچه خرج ها رو سه برابر نکنه، دو برابر می کنه... البته بستگی به حمایت ها و کمک ها هم داره... کسی که همش خونه ی مادرا باشه، مادرا براش کادو زیاد بدن، یا دائم مثلا برای بچه لباس و اسباب بازی و... بگیرن کلی از هزینه ها رو کم می کنه دیگه...)، که همه ی اینها حداقل 5-10 سال زمان بره، خب به نظر من در این شرایط بچه میره کنار و اول به این اهدافت برس و بعد به بچه فکر کن...

کنارش سطح جاه طلبی خودت (جاه طلبی اصلا چیز بدی نیست... همینه که باعث میشه به کم راضی نباشیم و هر روز برای زندگی بجنگیم تا خودمون رو ارتقا بدیم...)، سن خودت و همسرت، کمک هایی که دارید و می تونید داشته باشید، تجربیات بخصوص شخص خودت در بچه داری (مثلا بچه ی خواهر یا برادری رو مداوم کمک کرده باشی تا بزرگ شه و کلا می دونی بچه دار شدن یعنی چی ووو...) همه ی اینها مهمه... باید بررسی کنی ببینی هدفت چیه...

سولماز برقگیر برای همین وقتایی که نمی دونیم چیکار کنیم، نمیتونیم اولویت هامون رو کشف کنیم و... میگه یه فرجه بدیم... مثلا بسته به نوع هدف مدنظر، یه هفته، یه ماه، 40 روز، یا حتی 1 سال اینطورا به خودمون بدیم و حسابی براش تلاش کنیم و اگه نشد دیگه اون هدف رو خط بزنیم... البته اهدافی که با تلاش شخص خودمون بهش می رسیم نه مثلا بچه دار شدن که فقط دست خودمون نیست... 

با فرض همین حضور کرونا، شما 1 سال رو تا بدنیا اومدن بچه در نظر بگیر، که درگیر مطالعه و دکتر و آز و خرید سیسمونی و اینها میشی...
تا دوسالگی که تاکید میشه حتما بالاسر بچه باشیم... توی خارج راحت می تونن بچه ی دو ساله رو در مهدهای محل کار یا بیرون بذارن چون نظارت قویه وووو... اما در ایران، تا حداقل 3 سالگی واقعا نمیشه به مهد اعتماد کرد... یعنی شما الان اقدام کنی، حداقل تا 4 سال دیگه، حتی 2 ساعت ممکنه برای خودت توی روز نداشته باشی (البته همیشه میشه حین خواب بچه یه سری کار کرد، پروژه گرفت، کتاب خوند، به خود رسید ووو... ولی اگه هدف درسی یا مالی داشته باشی، تقریبا به نظر من لذتی از بچه نمی بری، خیلی عصبی میشی، خشمت زیاد میشه... و... یعنی من که همینطورم و واقعا ظهر که میشه فقطططط میخوام که بخوابه... با اینکه خودمم خسته ام خیلی وقتا هم می بینی حال کار و درس رو ندارم و فقط اینستا می چرخم چون هیچ تفریحی ندارم بهرحال... حس کار مفیده هم نمیاد... دیگه روز از دست میره و من می مونم و حس بدم....)
خلاصه که کلا با 2-3 سال بعیده قضیه جمع بشه... و اینکه اگه مثلا چند تا فرزند بخوای، این 4 سال رو حداقل باید ضربدر تعداد بچه ها کنی... البته خیلیا اولیو میارن که دومی رو بزرگ کنه، ولی بچه ی اول قرار نیست جای پدر و مادر رو بگیره... و از بچگی مسئولیت قبول کنه... و هر بچه ای هم ارزش خودش رو داره.. نمیشه برای اولی حسابی وقت بذاریم اما مثلا دومی که دو سه ساله شد بسپریم به بچه ی 6-7 ساله و بریم سر کار...

خلاصه که به نظرم بشین یه لیست بردار... از درونیات خودت، اهدافت، حس هات و... بنویس... از روحیات همسرت، تستش کن ببین چقدر کمک توی خونه و بچه داری رو وظیفه ی خودش می دونه (به نظر من خیلی از مردها لیاقت ندارن که ما اینقدر زحمت برای حفظ نسل اونها هم بکشیم... نه اینکه منظورم به کسی باشه ها... نه واقعا.... ولی می بینم خیلی مردا کار خونه و بچه رو وظیفه ی زن، ولی خونه و بچه رو مال خودشون می دونن... این مردا رو از نظر من هر چی زودتر جدا شیم راحت تریم... چون بعد بچه ماییم و بچه و یه دنیا کار و درک نشدن و آخرم شاید حتی خیانت به زنی که زیر بار کار خونه و بچه له شده...)... درباره ی کار اگر جدی هستی مثلا استخدام شی، باید یه جوری باشی که جای پات سفت باشه، چون مثلا یه سال بری بعد باردار شی، ممکنه خیلی راحت عذرت رو بخوان برای همین میگم 7-8-10 سال باید سابقه جمع کنی... یا بخوای کار خودت رو شروع کنی ببین چقدر بودجه و منابع داری، چه پلنی براش داری، چه بازه ی زمانی مدنظرته، اینکه 2-3 سال اول حیاتی ترین سالهای بیزینس هست و اگه شل کنی راحت از بازار حذف میشی... اینها همه رو بنویس و بررسی کن... واقعا اگه قراره الان مثلا کاری رو شروع کنی یا جایی مشغول شی، بعد از 2 سال بخوای بدون پول و شکست خورده خونه نشین شی و بچه بزرگ کنی، در صورتی که حتما بچه میخواید، بهتره که اول بچه رو بیاری بعد کار رو شروع کنی....

بعدش که اینها رو نوشتی احتمالا خودت به نتیجه می رسی... اگر هم نرسیدی بیا ما هستیم بالاخره با هم همفکری می کنیم...
یه توصیه ی خواهرانه هم بخوام بهت بکنم که اینقدر آینده نگر و باهوشی، پیشنهاد می کنم که 1 ماه به مادری که تازه زایمان کرده عمیقا بصورت تسلیم وار کمک کنی... بری و بچه داری رو ببینی... باهاش بری دکتر... پوشک بچه رو عوض کنی (اگر میشه)... اگه میشه شبانه روز پیش بچه و مادر بمونی... واقعا واقعا تجربه ای که کسب می کنی و تاثیری که می تونه روی خواستنت بذاره می تونه مسیر آینده ت رو روشن کنه... من اگه می دونستم بچه اینه، برای ناسا نشد، برای پروژه ی قطب شمال حتما ثبت نام می کردم............