گپ و گفت مامانهای ۱۴۰۰

[Rose]

مرسی بچه ها
منم اینجور نیست که هر روز اینها رو مرور کنم... اگه بخوام به همه ی دردام اینجوری توجه کنم که داغون میشم... اصلا جای رشد نمی مونه وقتی همش غرق این مسال باشی... ولی گفتم هم پرپر هم اینکه دوباره قراره بریم شهرستان و من سیاست لازم رو ندارم، باعث شده این خاطرات بالا بیاد... و این مساله هم نه فقط بحث کم و زیاد بودن قورمه سبزی یا گوشت نداشتنش نبوده... بحث اینه که من وایب بی توجهی می گیرم... و در اون دوران که شرایط خیلی خاصی هم بوده، انتظارم رو خیلی صریح و رک (بعنوان لازمه ی یک ارتباط سالم) گفتم، انتظار داشتم با عشق و علاقه هم این اتفاق بیفته... ولی انتظارم در کمترین حالت برآورده شده... و انتظار داشتم که حداقل اونهایی که بزرگتر از من هستن و یا بارداری رو تجربه کردن، درک کنن... من توی کل بارداری نه یه وعده مهمونی رفتم نه یه وعده کسی برام چیزی آورده جز همون چند روزی که مراسم بوده و 500 کیلومتر رفتم مسافرت با شکم 6 ماهه.... هر جوری بوده خودم خودمو جمع و جور کردم... حتی دوستم گفت من برات پیاز سرخ کرده می خوام بیارم دیگه پیاز سرخ نکنی... و وقتی اورد به خدا یه گوشه ی پلاستیک فریزر بود که کلا عمقش دو تا بند انگشت بود!!!! یه جوری هم میگفت بیاااااااااا اینم پیاز سرخ کرده که دیگه اذیت نشی... من این رو به حساب این میذارم که با شرایط غذایی ما آشنا نبود، شاید خودش کم پیاز استفاده می کرد، گذشته از همه ی اینها وظیفه نداشت و میخواست محبتش رو نشون بده ولی نمی دونست اون مقدار حتی برای یه وعده ی من هم کافی نیست... واقعا ازش نه انتظار داشتم، نه وظیفه ای داشت هیچی و من حسابی ازش تشکر کردم و دیگه چیزی هم به روش نیاوردم... یا یه ظرف رب انار آورده بود گفت بیا بریم برات یه عاااالمه رب انار آوردم، رفتم اندازه ی ظرف دردار که کف دست رو بپوشونه هست، بعد گفت بیا اول خودمم بخورم، باز کرد حدود نصف (یا حتی شاید بیشترش رو) همون کف دست رو ریخت توی ظرف و خورد ظرف نصفه رو بهم داد گفت بیا این مال تو!!!!!! با اینکه من اصلا نیازی به رب انار یا هیچیش نداشتم که... همون ظرفش رو هم لب به لب پر از روغن محلی کردم براش پس آوردم... اصلا هم بهش فکر نکردم دیگه... باز همینکه به یادم بود دستش درد نکنه... ولی دیگه مادرشوهر اونم توی بارداری انتظار هست... نمیشه بگیم حافظ منافع عروس نباشه... حداقل در بارداری باید یکم ملت حواسشون به کارها و رفتارهاشون باشه...

بعد بچه ها میگید فراموش کن و اینها، من اصلا به این قضیه فکر نمی کنم... میگم دیگه برام مهم نیست... از اون روزی که هوس اون قورمه سبزی رو کردم نزدیک به 3 سال داره می گذره و برام منفورترین غذا هم شده... میگم فقط یه هفته ی اخیر که اینجا حرفشو زدم، باز هوس کردم و 2 بار با غم هم خوردم... ولی در حالت عادی میگم باعث بازتعریف روابطم شد... درسته فکرش رو نمی کنم اما کاملا یه طوفانی در من ایجاد کرد و جایگاهم رو نشون داد... حالا شاید برای بعضیاتون هم که همچین اتفاقی نیفتاده باشه، یا همیشه هر چی خواستید در اختیارتون بوده، قابل درک نباشه واقعا... مشکلی نیست و واقعا خدا رو شکر... منم برام تا وقتی تجربه ش نکردم اصلا قابل فهم نبود و فکر می کردم لوس بازیه و.... ولی می بینم که نه واقعا بعد از 3 سال، زخمش هنوز درد می کنه... هم از این نظر که ویار بود، هم از این نظر که ارزش برای من و بچه قائل نشدن... من برای همین مادرشوهر غیر حامله که هزاااار جور ادا و نمی خورم نمی خورم داره، خیلی وقتا دو مدل دو مدل غذا درست کردم و پذیرایی کردم، خواهر همسر رو همیشه چند روز چند روز نگهداشتم و بهترین غذاها رو درست کردم در حدی که پسرش می گفت کاش ما همیشه بیایم خونه ی شما که غذاهای خوشمزه بخوریم (و خواهرهمسر کلی ناراحت هم شد)، ولی توی یک باری که من رو انداختم و یه چیزی رو خواستم، اینجوری برخورد کردن... شاید حس نکنید اما من تمام بنیان روابطم باهاشون بهم ریخت... از همون قورمه سبزی هم شروع شد که فهمیدم چه جایگاهی دارم... قبلا توجهی نمی کردم... اما اونجا انگار یهو یکی یه سیلی زده باشه، اونجوری دیگه همه چیزی که میگن یا انجام میدن رو با جنبه های منفی بیشتر می بینم...