کاش قبل از مادر شدن می دانستم

[Rose]

رخشید جان نه فقط مادر، حتی پدر هم می تونه بشینه خونه اگر خانم در این سطح کار می کنه و درآمد داره...
ولی اگر هیچکدوم در این شرایط نیستن که بتونن پای بچه بمونن، چرا واقعا بچه میارن؟
گذشته از اینکه کسی که اینقدر کار کردنش مهمه و پولی که در میاره، مهم و خوبه، می تونه از اول تولد پرستار بگیره که بچه بهش عادت کنه و بهش فشار نیاد و راحت برگرده سر کار (کاری که قشر مرفه توی کشورهای پیشرفته انجام میدن)، ولی توی کشورهایی که حواسشون به نسل بعد هست، یا کلا به حق و حقوق زنان توجه می کنن، چون معمولا مسئولیت اصلی با مادر هست، برای مادران مرخصی های مناسب گذاشتن و کنارش به پدر هم مرخصی اجباری میدن که باعث کنار گذاشتن زنان از محیط کار نشه... یا مثلا اکثر مادرای ژاپنی بعد از بچه خونه می مونن تا بچه بزرگ شه... ما حرفمون اینه که بچه با کمترین آسیب بزرگ بشه وگرنه بچه هر جایی باشه بالاخره بزرگ میشه دیگه... این انتخاب هر کسیه که چه مدل تربیتی و سبک زندگی برای خودش و نسل آینده ش در نظر می گیره...

هلاکویی هم موافقان و مخالفان خودش رو داره... به نظرم با توجه به بعد فرهنگی و علمی که به قضایا نگاه می کنه، دید نسبتا جامعی داره و اگرچه خیلی حرفاش ممکنه ضدزن به نظر بیاد ولی واقعا می تونه کمک کننده باشه... اینکه اگه نمی تونم پیش بچه بمونم، بچه نیارم یه چیز درسته خب، و جا انداختن این حرف باعث شد کمی به خانه داری و بچه داری نگاه جدی تری بشه وگرنه تا همین چند وقت پیش، زن خانه دار و بچه دار مساوی بود با زنی که کاری نمی کنه و توی خونه می خوره و می خوابه... ولی به مرور با گفتن همین حرفا به نظرم فرهنگ داره اصلاح میشه (اگرچه راه درازی در پیشه)... و به نظرم دونستن این حرف برای زن شاغل، قبل از بچه کمک کننده و بعد از بچه آسیب زاست... اگه قبلش بدونی و تحقیق کنی و بفهمی که درسته، باعث میشه انتخاب درست تری کنی... ولی اگر بعد از اومدن بچه بفهمی که دو سه سال باید پیش بچه باشی، همش پر میشی از حس های منفی، عقب موندن از بقیه و جامعه و... و اعتماد بنفست رو از دست میدی توی نقش مادری هم به اضطراب و افسردگی می رسی...
گذشته از اینکه چه بخوایم چه نخوایم، خیلی از زنان جامعه واقعا این شرایط رو ندارن که بلافاصله بعد از بچه برگردن سر کار... اگرچه برای خیلی از زنان هم برگشتن سریع به کار، یکی از راه های فرار از بچه و محیط خونه و حفظ روحیه و جلوگیری از افسردگیشون هست (این رو دکتر چشمه علایی در مشاوره هاش دیده بود)... پس کلا نمیشه نسخه ی واحدی پیچید... ولی باید دونست که چی به صلاح هست... اینکه بچه چی رو می شناسه، چی می خواد، نورون هاش چطور متصل میشن، اینها همه مطالعه شده و شکی نیست که یک روتین ثابت و یک نگهدار ثابت واقعا به صلاح بچه هست... اما اینکه کی چی انتخاب می کنه دیگه مسئولیتش با خودشه دیگه... توی دهه 60 اینهمه خانم بچه میاوردن و بعد 40 روز باید سر کار بر می گشتن... بالاخره که بچه هاشون بزرگ شدن... ولی اینکه با چه آسیب هایی، می تونیم کمی تا قسمتیش رو در سیستم عمومی جامعه و قسمت هاییش رو در خانواده و خیلی از اون رو هم توی جلسات رواندرمانی بفهمیم...

در کل کسی که در این سطح کار می کنه و حقوق داره یا کارآفرینی کرده و اگه برنگرده سرکار، کارش می خوابه، معمولا در سن پایین و اوایل کارش بچه دار نمیشه، یا اوایل جوانی بچه دار شده و در سن شکوفایی شغلیش، دیگه بچه ها از آب و گل در اومدن... یا اینکه همون پرستار و خدمتکار و اینها داشته دیگه... چون واقعا نمیشه هم واقعا شاغل بود هم واقعا مادر بود... مادرانگی حتی در همسرانگی اختلال ایجاد می کنه چه برسه شغل واقعی تمام وقت...

من تقریبا یه ساله هدا رو فالو می کنم هدا همیشه گفته من دوست ندارم از زندگی شخصیم بگم، به کسی ارتباط نداره من چه کمک هایی دارم و ندارم... و مخالف اینم که میگن باید بگی چه کمک هایی داری وووو... و توی این مدتی که برگشته (فکر کنم 3 ماهه) و دو تا بچه داره، هیچوقت از کمک پرستارش نگفته، ولی همیشه گزارش روزانه ی ورزشش رو داده (نگفته بچه پیش کیه و فقط چند بار اشاره کرده که امروز شوهرش مجبور شده بچه رو (کدوم رو؟ اون یکی چی؟) نگهداره...)... تا امروز که توی یه عکس اشاره کرده که پرستارش کادو بهش داده با عکس دو تا بچه... حتی یادمه می گفت ما توی غربت در شرایط سخت داریم کار می کنیم و اینها ولی هیچوقت از سطح زندگی و درآمد و پرستار و اینها هیچی نمیگه...