گپ و گفت مامانهای 1401

[(کژال)]

رز جان اول خیلی خوشحالم که برگشتی و دوباره مینویسی. میدونی که قلبا دوستت دارم و از تجربیاتت استفاده کردم همیشه.
راستش من به سر و صدا عادت دارم. اینجوری نیست که تو محیط ایزوله بوده باشم. خونمون که بودم داداشم کوچیک بود و همیشه سر و صدای خودش و صدای تلویزیون بود. بعدم که همیشه تو مدرسه کار کردم. محیط بزرگ و شلوغ و پر سر و صدا و بچه.
و ذاتا هم آدم باحوصله ای هستم. ولی واقعا این شرایط غیر قابل تحمله و من نمیدونم چند درصدش نرماله و چند درصد به پیگیری احتیاج داره
ببین پسر من اصلا اسباب بازی نمیدونه یعنی چی. یعنی امکان نداره خودش سرگرم بشه. وقتی بچه ها میگن بچم خودش بازی میکنه اصلا برای من یه مفهوم غریبس. پسر من از صبح زود تا شب که بخوابه یا تو بغلمه. یا زیر پام وایساده داره لباسمو میکشه که بغلش کنم.
چند روز پیش پیراهن رکابی پوشیده بودم. انقد آویزون شده بود به لباسم، بندش شونمو بریده بود.
کلا میگه بغلم کن. بعد تو ارتفاع یه چیزی میبینه و میخواد. یا بی خطره و میزارم دست بزنه. یا نمیشه و داستان درست میکنه.
جییییییییغ میزنه ها انقد که میلرزه و اشکاش میریزه. مثلا به خاطر اینکه موقع چای دم کردن کتری رو ندادم بهش.
یعنی کل روز ما اینجوری میگذره. قشنگ افتادیم تو لوپ معیوب.
حالا که تو خونه جدیدیم اگر یه اتاق مرتب بشه و درش باز بشه یا یه وسیله جدیو بیاریم یا یه کابینت جدید کشف کنه حداکثر 3_4 دقیقه مشغول اون میشه و ساکته. بیشتر نه.