گپ و گفت مامانهای ۱۴۰۰

[Rose]

نونا جون شبایی که میگی خیلی میخوابه برای پوشکش چی کار میکنی ؟تو همون حالت خواب عوضش میکنی یا نه دیگه میزاری همون صبح ؟

منم واقعا به نونا و رز و یوتاب و هرکسی که دست تنهاست خیلی فکر میکنم.بعد دو هفته مامان من برگشت خونش ولی صبحها ۱۰ میومد تا عصر که شوهرم بیاد ولی من دچار حالتهای بدی شدم که با مراقب سلامت که صحبت کردم گفت افسردگی بعد از زایمان هست.گریه زیاد .استرس و اضطراب.لرز از استرس و خلاصه دیدم نمیشه .مامانم دوباره برگشته شبانه روز پیشم هست تا حالتهام بهتر بشه امیدوارم به قرص نکشه کارم.هرکی باهام حرف میزد اشکم سرازیر میشد.حس نداشتن اعتماد به نفس و ... خدا رو شکر یکی دو روز هست بهترم.این موندن تو خونه دیوانه کننده شده بود.البته من هفته اول هم استرس شدیدی رو تحمل کردم سر زردی دخترم که میخواستن خونش رو عوض کنن .خدا قوت به همه مامان ها.چقدر زن بودن سخته

عزیزم 
بچه ها فقط الان که این شرایط رو دارید درک می کنید، اگه دوست دارید، با خودتون یه قراری بذارید که به اونهایی که تازه مادر شدن کمک کنید... من این قرار رو دقیقا مثل شما که بهش فکر کردم رسیدم... و حتی یکی از دلایلی که سایت رو راه اندازی کردم وجود مامانهای باردار بود... که جایی برای مشورت و صحبتشون باشه... و حتی اگه بعدها کسی دوست داشت بتونه با مادرهای مشابه خودش دوست بشه...
ولی به نظرم اگه می تونید توی ذهنتون یه قراری بذارید که قطع کننده ی زنجیره نباشید...

و به هر مادری که بارداره و بخصوص تازه بچه دار شده، اونجوری که خودش دوست داره کمکش کنید، حرفاش رو بشنوید، آرومش کنید... بدون قضاوت توی کارهای خونه، بچه داری، بازی با بچه و کلا هر چیزی که به اون تازه مادر کمک می کنه رو انجام بدید براش...

 اینکه آدم تصور کنه که کارش روی یک نفر یه تاثیر کوچیک داره که یکی دیگه از هم نپاشه، خودش حس فوق العاده ای به آدم میده...

عمه ی من حدود 1 سال پیش بچه دار شد... و من نتونستم برم پیشش کمکش کنم... او هم از طرف فامیلای خودش تنهاست (ولی خانواده ی همسرش هستن)... و فوق العاده ناراحت بودم و حتی فکر کردن به اینکه اگه میشد برم، چقدر خودم از درون خوشحال بودم، یکم تسکین دهنده م هست... ولی خب از هم دور بودیم و کرونا بود و بچه ی خودمم یه ساله بود... نشد... 
اما اگه شما در توانتون هست، یه قول و قراری با خودتون بذارید و به کسانی که تنها هستن کمک کنید... خود اون حس کمک کردنه و درک کردن دیگران حس خیلی ارضا کننده ایه... 
از اونور خود تنهایی خیلی سخته... من یه سری با همسرم دعوام شد... رفتم بیرون... و جایی نداشتم برم... رفتم توی پارک نشستم و الکی مثلا با گوشیم کار می کردم ولی گریه م هم بند نمیومد... و فقط یه خانم از بین اون همه آدم (من اصلا متوجه دور و برم نبودم و نمیدونم چقد آدم اونجا بود... فقط کفش های زیادی از جلوم رد شد...) اومد و ازم پرسید حالتون خوبه؟ و من گفتم آره مرسی و رفت... اما با همین حرفش من یه نکته ی مهم رو فهمیدم... اینکه توی این دنیا تنهام... و خودم باید پشت و پناه خودم باشم... کسی نمیاد من رو نجات بده... باید خودم تا جایی که می تونم حواسم به کارها و انتخاب هام باشه... باید خودم در حد یه ماما یاد بگیرم که تصمیم به بچه دار شدن بگیرم... باید در حد یه پرستار حرفه ای مبتدی بچه داری یاد بگیرم که بخوام بچه بیارم... و خیلی مسائل دیگه... هیچکس نیست... همیشه توی دردام تنها خواهم بود... این رو که برای خودم جا انداختم جوونه زدم...

واقعا درست هم هست تا الان هزینه ی زیادی بابت استقلالم دادم... ولی اصلا پشیمون نیستم...

منم مثل نونا 18 سالگی رفتم شهرستان و حتی برای عروسی و اسباب کشی ها و همه چی تنها بودم... ولی بچه من رو داغون کرد بخصوص که از محیطی که دوست داشتم خیلی دور شدم... من 10-12 سال بود بدون ارتباط با رشته م نبودم... و این دوسال هر روزش با فکر به تز و کارهام و آینده و مهاجرت و این مسائل گذشت... و همین کارم رو خیلی سخت تر می کرد چون نه از بچه لذت بردم نه به کارام رسیدم... کلا برای بچه باید فکر کنیم 2-3 سالمون توی زندگی گم شده... و تمام پرونده ها بسته باشه یا حداقل یه روتین توی زندگی ایجاد بشه (مثل شغل ثابت، درآمد ثابت، امکان پرستار گرفتن و...) تا بشه از بچه داری لذت برد...

ببخشید خیلی حرف زدم...فقط خواستم اشاره ای به پشت صحنه ی تصمیمم در کمک کردن به نومادرا داشته باشم