گپ و گفت مامانهای 1401

[Rose]

آره صنوبر، اول از همه واقعا ارثه... ما توی هر نسل با کلی فشار به خودمون و بچه، بتونیم چند سانت قدش رو جابجا کنیم... چه بلند کردن چه کوتاه کردن... بچه از اون کد ژنتیکیش خیلی فاصله نمی گیره...
آره واقعا بهش اعتقاد دارم... من خودم دای بدنم خاموش شده چون خیلی تحت فشار باید می خوردم، باید دردم رو نمی دیدم... و الان دارم آسیبش رو می بینم... من واقعا تا درد به مرز عدم تحملم نرسه، به روی خودم نمیارمش... اگه حواسم نباشه تا مرز خفگی ممکنه غذا بخورم... چون از بچگی این فشار روی ما بود... که بچه بخوره و درشت بشه خوبه... بعدش که به جوانی رسیدیم و درشت تر از بقیه شدیم، حالا خودشون سرکوفت میزدن..........
با اینکه من ریشه ی این چاقی خانوادگی رو خیلیش رو توی مدل غذا درست کردن (اکثرا غذاها چرب بود و یادمه تا دبیرستان من، در مقابل روغن مایع توی خونه مون مقاومت بود... همیشه یا محلی یا دنبه یا روغن جامد فقط استفاده میشد...) و مدل اجبار به خوردن (تا ته ظرف رو تمیز کن، خوب بخور تا شب / صبح / ظهر هیچی نیست، و همین باعث شد بدون توجه به اندازه ای که بدنمون نیاز داره بخوریم که گرسنه نمونیم (انگار حالا چند ساعت گرسنه موندن اصلا چه بلایی سر آدم میاره اما اون تهدیده، ترسناک تر از تعقل ما در اون سنین بود..)