لیانه جون این گریه ها طبیعیه... تا اسفنگترهاشون کامل نشه، این گریه ها هست... ریفلاکس ها هست... تا روده کامل شه و عملش درست شه و بتونن باد دفع کنن بدون زحمت، کولیک هست... واقعا کاری از دست شما بر نمیاد...
فکر کنم توی سن بچه ی شما اگه 700-800 گرم تا 1 کیلو رو اضافه می کنه، واقعا یعنی مشکلی نیست و توی اون زمان دیگه
درباره ی شیر شب هم ببین بچه ها توی همین سن ها، شب و روز رو می شناسن... اگه به زور از خواب ناز بیدارشون کنی، خب عصبی میشن دیگه... شاید به این خاطره که گریه می کنه... شب بیدارش نکن و بذار گشنه باشه و صبح با اشتها بخوره... و شاید وقتی اون موقع شب شیر میدی و می خوابونیش مجدد، شیر میاد توی گلوش و دردش میاد... در کل بچه ی دو ماهه دیگه نیازی به شب بیدار "کردن" نداره و "اگه بیدار شد" شیر بده که خوابش کم کم تنظیم شه و دیگه 5 ماهگی شیر شب رو میگیری و خوابش بازم بهتر میشه... کسی شما رو نصف شب بیدار کنه بگه بیا این جوجه کباب رو بخور چه حسی داری؟
سلامت روانت رو هم به شیر خوردن یا نخوردن بچه گره نزن... واقعا بچه ها گرسنه نمی مونن از این جهت خیالت رااااااااااحت باشه عزیزم
ببین این استرس زمان شیردهی و خواب بچه فعلا هست باهات... تا وقتی یه روتینی پیدا کنه یا ریفلاکسش بهتر شه... من شب که میشد می خواستم بمیرم دیگه.... به معنای واقعی کلمه می خواستم بمیرما... انگگگگگار جونم داشت درمیومد... ولی همه ی اینها بخاطر خستگی بچه داری و ترس از بیدار شدنشه... من تا همین چند وقت پیش که دو سالش شد، وقتی از خواب روزش هم می خواست بیدار بشه استرس می گرفتم و دلم می گرفت که اااااا تموم شد... بیدار شد و رفت تا 6-7 ساعت دیگه که وقت خوابش بشه و من یکم برای خودم باشم...
دل نداشتن هم اکثر مادرها واقعا همینطورن... منم تا حالا به جز جراحی که 2 سالگیش بود، کلا 40 دقیقه توی دوماهگیش گذاشتمش پیش عمه ش خواب بوده رفتم آرایشگاه و خواب بوده برگشتم... منم از این دلا نداشتم و اصلا امکان کمک گرفتن هم نداشتم به واقع.... ولی نتیجه چی شد؟ آسیب جسمی، روح داغون و موی سفید... بچه بزرگ کردن کار یه نفر نیست... واقعا قدیما یه قبیله و یه محله بچه بزرگ می کردن اونم با انواع کتک و زورگویی و... و ما مادرهایی که تمایلی به استفاده از دعوا و کتک و... نداریم و تنها هم هستیم، در طول تاریخ کلللل حیوانات و انسانها یک مساله ی جدید محسوب میشیم... سعی کن با خودت کنار بیای که اگر کسی رو می شناسی که بچه بزرگ کرده، بتونه نیم ساعت یا یه ساعتی بچه ت رو نگهداره و شما بری یکم به خودت برسی... چون 6 ماهش بشه تا 18 ماهگی دیگه نمی تونی جایی بذاریش و بحث اضطراب جدایی میاد وسط و معادلاتت پیچیده میشه... و توی اون زمان دیگه باید فقط و فقط یک مراقب اصلی و اولیه باهاش باشه که آسیب نبینه و پس فردا بتونه به بقیه اعتماد کنه، عزت نفسش سالم رشد کنه وووو... پس از این زمان طلایی تا 6 ماهگی استفاده کن و کمک بگیر... تقاضا کن... درخواست کن بیان کمکت... الانه که می تونی کمک بگیری، دیگه 1-2 سالش بشه، کسی اصلا به فکر کمک به شما نمیفته و الان زمان کمک گرفتنه... حتی شده توی غذا درست کردن و فرستادن غذا کمک بگیر، کارهای خونه ت رو بده کسی انجام بده و خودت رو درگیرش نکن... از همسرت بخواه کارش رو سبک کنه تا توی خونه کمکت کنه و کم کم 1-2 ساعت بچه رو نگهداره که شما یه تایمی برای خودت داشته باشی... این حق شماست... اگه میخوای که کم نیاری اول خودت باید نفس تازه کنی...
هفته هم ببین روی تقویم علامت بزن از همون هفته ای که به دنیا اومده و تا الان بشمر ببینیم کدوم هفته هستی
فکر کنم توی سن بچه ی شما اگه 700-800 گرم تا 1 کیلو رو اضافه می کنه، واقعا یعنی مشکلی نیست و توی اون زمان دیگه
درباره ی شیر شب هم ببین بچه ها توی همین سن ها، شب و روز رو می شناسن... اگه به زور از خواب ناز بیدارشون کنی، خب عصبی میشن دیگه... شاید به این خاطره که گریه می کنه... شب بیدارش نکن و بذار گشنه باشه و صبح با اشتها بخوره... و شاید وقتی اون موقع شب شیر میدی و می خوابونیش مجدد، شیر میاد توی گلوش و دردش میاد... در کل بچه ی دو ماهه دیگه نیازی به شب بیدار "کردن" نداره و "اگه بیدار شد" شیر بده که خوابش کم کم تنظیم شه و دیگه 5 ماهگی شیر شب رو میگیری و خوابش بازم بهتر میشه... کسی شما رو نصف شب بیدار کنه بگه بیا این جوجه کباب رو بخور چه حسی داری؟
سلامت روانت رو هم به شیر خوردن یا نخوردن بچه گره نزن... واقعا بچه ها گرسنه نمی مونن از این جهت خیالت رااااااااااحت باشه عزیزم
ببین این استرس زمان شیردهی و خواب بچه فعلا هست باهات... تا وقتی یه روتینی پیدا کنه یا ریفلاکسش بهتر شه... من شب که میشد می خواستم بمیرم دیگه.... به معنای واقعی کلمه می خواستم بمیرما... انگگگگگار جونم داشت درمیومد... ولی همه ی اینها بخاطر خستگی بچه داری و ترس از بیدار شدنشه... من تا همین چند وقت پیش که دو سالش شد، وقتی از خواب روزش هم می خواست بیدار بشه استرس می گرفتم و دلم می گرفت که اااااا تموم شد... بیدار شد و رفت تا 6-7 ساعت دیگه که وقت خوابش بشه و من یکم برای خودم باشم...
دل نداشتن هم اکثر مادرها واقعا همینطورن... منم تا حالا به جز جراحی که 2 سالگیش بود، کلا 40 دقیقه توی دوماهگیش گذاشتمش پیش عمه ش خواب بوده رفتم آرایشگاه و خواب بوده برگشتم... منم از این دلا نداشتم و اصلا امکان کمک گرفتن هم نداشتم به واقع.... ولی نتیجه چی شد؟ آسیب جسمی، روح داغون و موی سفید... بچه بزرگ کردن کار یه نفر نیست... واقعا قدیما یه قبیله و یه محله بچه بزرگ می کردن اونم با انواع کتک و زورگویی و... و ما مادرهایی که تمایلی به استفاده از دعوا و کتک و... نداریم و تنها هم هستیم، در طول تاریخ کلللل حیوانات و انسانها یک مساله ی جدید محسوب میشیم... سعی کن با خودت کنار بیای که اگر کسی رو می شناسی که بچه بزرگ کرده، بتونه نیم ساعت یا یه ساعتی بچه ت رو نگهداره و شما بری یکم به خودت برسی... چون 6 ماهش بشه تا 18 ماهگی دیگه نمی تونی جایی بذاریش و بحث اضطراب جدایی میاد وسط و معادلاتت پیچیده میشه... و توی اون زمان دیگه باید فقط و فقط یک مراقب اصلی و اولیه باهاش باشه که آسیب نبینه و پس فردا بتونه به بقیه اعتماد کنه، عزت نفسش سالم رشد کنه وووو... پس از این زمان طلایی تا 6 ماهگی استفاده کن و کمک بگیر... تقاضا کن... درخواست کن بیان کمکت... الانه که می تونی کمک بگیری، دیگه 1-2 سالش بشه، کسی اصلا به فکر کمک به شما نمیفته و الان زمان کمک گرفتنه... حتی شده توی غذا درست کردن و فرستادن غذا کمک بگیر، کارهای خونه ت رو بده کسی انجام بده و خودت رو درگیرش نکن... از همسرت بخواه کارش رو سبک کنه تا توی خونه کمکت کنه و کم کم 1-2 ساعت بچه رو نگهداره که شما یه تایمی برای خودت داشته باشی... این حق شماست... اگه میخوای که کم نیاری اول خودت باید نفس تازه کنی...
هفته هم ببین روی تقویم علامت بزن از همون هفته ای که به دنیا اومده و تا الان بشمر ببینیم کدوم هفته هستی
آزاده نزادیـم کـه آزاد بمیریـم
با گریه بزادیم و به فریاد بمیریم
با جبر و جهالت به جهان پای نهادیم
تا عاقبت از این همه بیداد بمیریم
با گریه بزادیم و به فریاد بمیریم
با جبر و جهالت به جهان پای نهادیم
تا عاقبت از این همه بیداد بمیریم
![[-]](http://khanumha.com/images/collapse.png)