کاش قبل از مادر شدن می دانستم

[Rose]

نسیمه جان خوشحالم که به فکر رفتی که جدی تر به مساله نگاه کنی

نمی دونم کیا من رو یادشونه... من واقعا آدم کمال گرایی بودم... برای پیدا کردن دکتر مناسب، 5-6 تا دکتر مطرح رو بررسی کردم و رفتم پیششون و اصلا چک لیست داشتم... ولی واقعیت اینه که توی جامعه ی ما، اطلاعات تا همینجاست... برای دوران بارداری و بعدش همه فکر می کنن مادر شدن چقدر شیرینه و همه چیز با یه حس غریضی جلو خواهد رفت ولی ابدا اینطور نیست...

توصیه ای که می تونم براتون داشته باشم، اینه که حتما حتما قبل از فکر کردن جدی به بچه، اگه کسی رو دارید که تازه زایمان کرده، حتما برید و حداقل یه هفته پیشش بمونید... و واقعا هم کمک کنید و از نزدیک ببینید بعد از بارداری چه خبره... ناف بچه چیه و چطور باید برخورد کرد، چطور ازش مراقبت کرد، زخم مادر چطوریه، آروغ گرفتن چیه، چطور گریه رو میشه آروم کرد، مادر چطور باید غذا بخوره... چطور شیر بده؟ مراقبت های بعد از زایمان چی هستن... پوشک عوض کردن چطوریه، ماهیت و وضعیت پی پی چیه، حجم ادرار چقدر باید باشه، ببینید اثر بیهوشی چیه، بی حسی چطوره، اگه می تونید همراه مادر توی زایمانش باشید...

یادمه توی کتاب باغ بلور محسن مخملباف نوشته بود دختر بچه ها رو حین زایمان بیرون کردن... الان می فهمم احتمالا بخاطر همین بوده که نفهمن چی در انتظارشونه... یه درد بی انتها، یه مسیر بدون برگشت و یه زندگی پر از مسئولیت...

بچه ها من بعد از زایمان خیلی درگیر دکتر بودم چون کولیک و ریفلاکس و عدم تحمل لاکتوز داشت... با خیلی مادرا توی مطب گریه می کردیم و اشک می ریختیم... یادمه چهل روزگی پسرم، یه خانمی بود با یک بچه 3 روزه و خواهرش تلاش می کرد به بچه شیر بده... خیلی نگران، خیلی دستپاچه... خیلی بهم ریخته... اونجا کلی گریه کردیم که چرا بعد از مادر شدن همه چیز عوض میشه... چرا همه ی دردا مال مادره... درد زایمان یه طرف، درد بیماری کشیدن بچه یه طرف، درد شیر خوردن یه جور، نخوردن یه جور... بی خوابی هست... جاموندن مادر از همه چیز هست... چرا اینطور شد؟ چرا واقعیت ایقدر با تصورات ما فرق داشت؟؟ و کلی غصه خوردیم... و این خاطره حسابی توی ذهنم جاخوش کرده...

مشکل این روزای ما اینه که خیلیامون با 1-2 تا بچه دور و برمون بزرگ شدیم و مثل قدیم نیست مادرها که 7-8-10 تا بچه داشتن و بچه های بزرگتر کوچیکترا و بچه های کوچیکتر، خواهرزاده و برادرزاده هاشون رو بزرگ میکردن...

واقعیت اینه که نسل مادرای قبل از ما خیلیاشون بخاطر تغییر شرایط جامعه کمک و ساپورت داشتن، حتی مادرای شاغل، کمک های زیادی از اطرافیان دریافت می کردن... و بخصوص در مورد مادران شاغل، خودشون بچه ای بزرگ نکردن و مادربزرگ ها بچه بزرگ کردن... یعنی مادران ما که شاغل بودن، هم بچه های کمتری نسبت به مادراشون داشتن و هم اطلاعات خاصی از بچه داری ندارن که بتونن به ما انتقال بدن... بخصوص درباره ی علم روز مثل شروع غذای کمکی (که سال به سال طبق توصیه های سازمان جهانی بهداشت داره تغییر می کنه ولی تا دو سال پیش، توصیه های بهداشت روی همون شروع غذاها با فرنی و حریره بادوم و سوپ و دادن نمک و شکر و این حرفها بود و از دهه ی 60 تغییر نکرده بود... ولی من که طبق استانداردها بچه م رو بزرگ کردم، خودم باید دنبال اطلاعات می بودم و ترجمه می کردم و جلو میرفتم...) یا شروع فینگرفود، بحث مهم آموزش خواب، گرفتن شیر شب، مسواک زدن و چکاپ های دندون پزشکی بچه، فلورایدتراپی و کلا خیلی مسائل دیگه که اصلا خود مادربزرگ های امروز، سدی هستن در برابرشون... واقعا اکثر مادرای ما اطلاعاتی نداشتن و ندارن و نمیخوان هم اطلاعاتی داشته باشن...

مثلا بحث زردی داره از بچه ها تلفات میگیره چون یه سری مادربزرگ های ناآگاه که خودشون هم بچه بزرگ نکردن میخوان با روش 100 سال پیش که 50% بچه ها از بین می رفتن، تک بچه یا دوتا بچه ی ما رو درمان کنن با اینکه امروزه امکانات بهداشتی و درمانی این مرگ و میر رو پایین آورده اما به حرف خودشون اعتقاد دارن...

مادرهمسر من خودش شاغل بوده، 35 سال سابقه داشته، ولی مگه من رو ول می کرد که اون هفته های آخر عرق کاسنی و شاتره بخور... بیا این شیرخشت رو بده به بچه... (از ترس جرات نکردم تنهاشون بذارم هیچوقت) و چه میدونم از این حرفها... 

خلاصه خواستم بگم که اگه به فکر بچه هستید، حتما حتما بچه داری واقعی کنید... هر چی بیشتر، بهتر... به خدا هم کمک به اون تازه مادره، هم به بچه هم به خودتون... مهمترینش سودیه که برای خودتون داره... که آسیب نبینید و با چشم باز برید جلو...
الان من به شدت خوشحال میشم که دخترا راحت تن به بچه دار شدن نمیدن... واقعا ارزش نداره... هر کی میگه با نگاه به چشماش ال میشه و بل میشه، یا حسابی کمک داشته و دردی نکشیده... یا بچه ی خوشخواب و سالم داشته (اصلا هم دست خودمون نیست... من توی 3 سال اخیر، 5 بار قهوه نخوردم... توی بارداری حتی چای نخوردم... دو ساله به جز صبحانه چای نخوردم... ولی بچه به شدت فعال دارم...)... یا خیلیا هم که پیله می کنن به آدم، از حسودیه... بعدش آدم می فهمه... می خوان زودتر زوج های بدون بچه هم بچه دار شن تا نتونن خوش بگذرونن چون اونها خوش نگذروندن... همش تعریف می کنن که بقیه دوتایی شاد نباشن و اینها درگیر بچه... اما واقعیت چیز دیگه ایه...

البته همه ی اینها درباره ی اونهاییه که دست تنها هستن و قراره 1-2 سال پیش بچه باشن.. اگه افراد زیادی برای کمک کردن دورتون هست یا قراره بعد از زایمان سریع به سر کارتون برگردید و کس دیگه ای بچه رو بگیره، خب شرایط خیلی متفاوت خواهد بود و خستگی بچه خیلی خیلی کمتر میشه چون فول تایم در اختیار بچه نیستیم و خود سرکار رفتن از افسردگی و غرق شدن توی باتلاق بچه داری جلوگیری می کنه...