کاش قبل از مادر شدن می دانستم

[Rose]

سلام عزیزم

اول بگم ما الان دیگه 10 ساله که ازدواج کردیم و پسرمون 2 سال و چند ماهشه...
یعنی بعد از حدود 7 سال اقدام کردیم...
و من دانشجوی دکتری بودم... وسط همه ی سختی های دکتری بچه دار شدم... و هنوز در عذاب تزم دارم می سوزم...
درباره ی خواهرشوهرت، ببین عزیزم اینجا رو نبین خیلیا راحت حرف می زنن... توی فضای مجازی یکم دست از پا خطا کنی و یه جوری نشون بدی که بچه ت رو دوست نداری، هزاران برچسب که بی لیاقتی، بی عرضه ای و... بهت می چسبه... من خودم که از دردام حرف زدم و گفتم که الان پشیمونم بچه آوردم، چندینننن نفر بهم حمله کردن که لیاقت نداشتی ووووو... چون متاسفانه مادر بودن با یه هاله ی تقدس واهی احاطه شده و بیشترین آسیب رو به مادرا وارد می کنه... و خیلی از مادرا جرات نمی کنن جز توی حلقه ی امنشون حرفی از نارضایتی ها بزنن... و حتی یه عذاب وجدان بدون دلیل دارن که اگگگگگگگگگگگه یه وقت اعتراضی کنن ناشکریه و خدا حتما انتقام می گیره!!!!! ولی خیلی وقتها همین صحبت نکردن از سختیه هستش که باعث خشم درونی و مشکلات تربیتی و در رابطه با فرزندان میشه... و نسلی خراب میشه..

خلاصه که به اینکه توی اینستا قربون صدقه ی بچه می ره توجه نکن... ممکنه دلش خون باشه... و اینهایی که گفتی که به شما گفته، عین واقعیتیه که برای خود منم اتفاق افتاده... منم نمیام توی اینستا از بدی های بچه م بگم و گزک دست غریبه و آشنا بدم که جرات هر رفتاری رو با پسرم پیدا کنن و فکر کنن ما دوستش نداریم و فرضا اضافیه و... نه من عاشقش هستم واقعا و زندگی بدون پسرم برام قابل تصور نیست و اصلا زندگی قبل او یادم نمیاد!!! ولی از سختی ها و مشکلاتش خسته ام و حس می کنم باید اطلاع رسانی درستی انجام بشه تا زنانی که جسم و روحشون رو وقف نگهداشتن نسل انسان ها می کنن با آگاهی این کار رو انجام بدن... فکر می کنم نسل های قبلی صداقت رو به ما بدهکاره....

در کل ببین اگه هدف خاصی برای رسیدن نداری، مثلا مهاجرت، ادامه تحصیل، شغل و... در اولویتت نیست، بچه می تونه برات خوب باشه و اگه بخوای بچه دار بشی دیگه الانا وقتشه... و دیرتر ممکنه بهت آسیب بزنه...

ولی اگه اهداف خاصی داری، خب بچه دار شدن قشنگ 2-3 سال زندگیت رو تحت تاثیر قرار خواهد داد...

من دانشجو هستم و جایی استخدام نیستم... و داشتم کارامو می کردم که برم فرصت... ولی بچه های سال بالایی ما یهو به مشکلات زیادی خوردن و دلار رفت بالا و هزار مشکل پیش اومد و سهمیه ها خیلی کم و هزینه ی فرصت زیاد شد، تحریم ها هم برگشت دیگه خیلی همه اوضاع پیچیده شد... از طرف دیگه ما نگاه کردیم که میشه 4 ترم مرخصی بدون احتساب گرفت، ولی اگه برم سر کار هر جا بگم من 2-3 سال کامل می خوام خونه پیش بچه م باشم میگن برو به سلامت... و بهترین زمانی بود که میشد بچه دار شد...
ولی بعدش که جامعه اوضاع پیچیده شد، مشکلات تحریم ها، کرونا، ناآرامی های داخلی، محدودیت های اجتماعی و خییییلی مسائل دیگه من رو واقعا پشیمون کرده که توی ایران بچه دار شدم... خیلی متاسفم برای خودم که بیشتر تلاش نکردم... در واقع در اون موقعیت، بهترین تایمی بود که میشد بچه دار شیم و من وقتی خواستم برم سر کار، بچه از آب و گل دراومده و میره مهد و مدرسه...

درباره ی اجاره و اینها ما هم اجاره نشین هستیم، هزینه ی زایمان و سیسمونی که بسته به انتظارات و بودجه ی خودتون داره، ولی اولی حددداقل 10 تومن برای یه زایمان سالم و استاندارد باید در نظر بگیری، برای سیسمونی هم واقعا من به قیمت های جدید آگاهی ندارم ولی فکر نکنم زیر 10 تومن بشه جمعش کرد... و حداااقل هزینه هاییه که باید کنار داشته باشی... حین بارداری هم با انواع سونو و ویزیت و غربال و آزمایشها و ویتامین ها، فکر کنم یه 5 تومنی میشه... ولی اینها در صورتیه که یه بارداری ساده و سالم داشته باشی... اگه یکم مشکل باشه، یا بچه یکم مشکل داشته باشه، هر شب nicu الان فکر کنم 2-3 تومن باشه... یا بارداری های پرخطر که مادر رو توی ریسک قرار میدن، هزینه برتر هم هستن... خلاصه حداقل 25-30 تومن برای اومدن بچه ی سالم و زایمان ساده باید کنار باشه...

بعد از دنیا اومدن هم یکم باز هزینه هست... ویزیت های متعدد، داروهای خاص که بعضیاش توی ایران نیست... یکم بزرگتر بشه هزینه های دندانپزشکی و فلوراید تراپی و حتی کرم های مخصوص (الان کرم 30 گرمی گرفتیم 1 میلیون) هزینه ی پوشک ماهی حدود 300 تومن تا دو سال و نیم اینطورا فیکسه... 6 ماه تا دو سالگی آهن 100 تومن هر حدودا 2 هفته هزینه ی ثابته... تا حدود 1 سالگی ماهی یه بار ویزیت دارید... بعضی وقتا هم بیشتر (بچه مریض بشه یا مشکلی پیش بیاد...)... باز میگم اینها هزینه های ثابت هست...
و همه ی اینها در سیستم دولتی هم حتما هست، ولی من اطلاعی از هزینه ها ندارم و حتی واکسنش که توی مرکز بهداشت بوده اعصاب من رو بهم میریزه با اونهمه توی صف بودن و حرافی های تزریقاتچی و سوالای مسخره اس...

من از مدل فکریت احساس می کنم به بچه ها علاقه نداری و حتی ارتباط هم باهاشون نمی تونی بگیری (دقیقا مثل خودم)... و فقط نگرانی که بعدا پشیمون نشی و دیر نشه... و احساس می کنم که شما هم مثل من هیچوقت دور و برت نوزاد نبوده و نگهداری نکردی... شدیدا توصیه می کنم اگه دور و برت کسی بچه دار شد، حددداقل 1 ماه اول رو هر روز کامل (تمام وقت) پیششون بمون هم کمکشونی هم واقعا واقعا خیلی چیزا یاد می گیری... هیچی به اندازه ی خود نگهداری بچه، نمی تونه ما رو راهنمایی کنه که می تونیم سختیاش رو تحمل کنیم یا نه... الان ما هر چی هم بگیم، تا شما یه تجربه ای به دست نیاری، همه ی اینها تئوری های ذهنی ما خواهد بود...

من واقعا دلم برای اون روزا، برای مسافرت ها، برای دو نفره ها، برای آزاد بودن وقتم و وقتمون با همدیگه خیلیییییییییییی تنگ میشه... (البته در نظر داشته باش من کل این دو سال به جز دو سه روز که جراحی داشتم، کلا 40 دقیقه کمک داشتم و از بچه دور بودم.... و همین دست تنها بودن آدم رو از پا در میاره... اگه تنها هستی و خانواده ها نمی تونن حمایتی ازت بکنن، ابدا به بچه فکر نکن که خودت رو داغون می کنی... به نظرم اگه پرستار تمام وقت برای 2 سال اول داشته باشی خوبه بچه دار شی... در غیر این صورت بذار هر موقع که تونستی یا شبکه ی حمایتی (برای 6 ماه تا 18 ماهگی باید تمام وقت باشه و یک نفر مراقب تمام وقت باشه) بسازی یا پرستار ساکن در منزلت داشته باشی، اون موقع بچه بیار...
فقط اینو بهت بگم که خودم که از افسردگی داغون شدم و چه شبها که با افکار آسیب رسیدن به بچه و بالش خیس صبح شد... ولی همین امشب داشتم با همسرم حرف می زدم، فهمیدم اوضاع از چیزی که تصور می کنم بدتر هم هست...
من که به هر کی بخواد بچه دار شه توی دلم میگم خوشیت تمومه دیگه بنده ی خدا... سرویس شدی رفت................... و البته اینم بگم پسرم کولیک و ریفلاکس و عدم تحمل لاکتوز داشت، و اینقدر گریه کرده بود که فتق بیضه گرفته بود و قرار بود عمل شه... فوق العاده شیطونه... و خیلی مسائل دیگه که گفتن نداره... پس بحث سیستم خود بچه هم هست... بعضی بچه ها واقعا خوبن و بدون مشکل بزرگ می شن، راحت می خورن و میخوابن... پسر من اون زمان که هم سناش 19 ساعت می خوابیدن نهاااااایتا 16 ساعت می خوابید اونم یه رع یه ربع... تا 7 ماهگی به خدا یه ربع یه بار بیدار میشد... شب و روز... با اینکه هم شیر شبش آخر 4 ماه گرفته شد، جاش آخر 6 جدا شد، آموزش خواب و روز و شب با انواع تکنیک ها از 3-4 روزگی شروع شد.............

البته یه بحث دیگه هم هست که مثلا کلا می بینی یکی دیمیترش واقعا غالبه و از مادر بودنش لذت می بره، او هم بحثش متفاوته... ولی برای کسی مثل من که آتنا و آرتمیسش به شدت بالاست و نیاز به استقلال و عدم وابستگی و بودن توی جامعه و رشد و پیشرفت داره، خب یه سمه......

پس چندین تا مساله مطرحه، روحیه ی خودت، همکاری همسرت و سطح علاقه ش به بچه دار شدن و کمک توی کارهای بچه... شبکه ی حمایتی خانواده ی دو طرف، حساسیت های خودت، وضعیت زندگی و لذت هایی که بردید یا نبردید، اهداف شخصی و پیشرفت خودت در جامعه که پس فردا فکر نکنی که بچه سد راهت شد یا عقبت انداخت (اتفاقیه که اگه تنها باشی حتما رخ خواهد داد) و خیلی مسائل دیگه هم باید مورد توجهت باشن... یه سری مسائل دیگه هست مثل سردرد تا حدود 1 سال بعد از زایمان، کمردرد تا مدت نامعلوم، کاهش توده ی ماهیچه ای بدنت، مشکلات روده، کبد، معده، صفرا که مرتبط با بارداریه... مشکلات چسبندگی ها... آبسه های سینه که همه ی اینها از عوارض بارداریه و بالاخره درصدی از افراد بهش مبتلا میشن ولی متاسفانه آگاهی رسانی در موردشون انجام نمی شه و همیشه و همه جا تاکید روی بچه هست و نه مادر... و همین باعث میشه افراد بصورت غافلگیرانه دچار یک سری عوارضی بشن...

توصیه می کنم یه برگه بردار و از ته قلبت و ته عقلت بررسی کن... از نظر قلبی و عقلی، فواید و مضراتش رو بررسی کن... درباره ی این موضوع هم یه سری پیج ها مثل niky.world در این مورد و مشکلات تنها بچه بزرگ کردن صحبت می کنن... بخصوص مثلا درباره ی نقش پدری همین چند وقت پیش یه سلسله استوری داشتن که فوق العاده می تونه به کسانی که تصمیم به بارداری دارن کمک کنه.. که شرایط خونه بعد از بچه به چه صورت خواهد بود... توی پست و کامنت چون افراد شناخته میشن خیلی وقتا نمی تونن واقعیات رو بگن، اما بهنوش چون اسم ها رو حذف می کنه معمولا صحت اطلاعاتش خوبه...
خلاصه که قبلش تا می تونی با بچه ها در ارتباط باش ببین آمادگیش رو داری یا نه...
شاید واقعا عاشق بچه باشی و از بودن پیششون لذت ببری! اگه اینطوره که هر چه زودتر مسلما بهتر