۱۴۰۰/۷/۱، ۰۴:۴۵ عصر
(آخرین ویرایش: ۱۴۰۰/۷/۱، ۰۴:۵۶ عصر، توسط shirin_nikvash.)
سلام دوستان
من هفته 38 بارداری هستم و به زودی به امید خدا مادر میشم. تاپیکهای مربوط به بارداری و مادران برام جذابه، به دلیل مشغله های زیاد کاری، بیشتر میخونم و از تجربیاتتون استفاده میکنم و کمتر مینویسم. اما امروز تصمیم گرفتم بنویسم شاید به درد ماهور جان یا کس دیگری خورد.
البته من هنوز تجربه زایمان و مادری کردن ندارم اما خواستم تجربیاتم از بارداری رو باهاتون به اشتراک بگذارم.
من و همسرم نه ساله ازدواج کردیم (در حال حاضر من 33 سالم هست و همسرم 34 سال). چند ماه بعد از ازدواج هم پوزیشن فول فاند گرفتیم و اومدیم اروپا. در حال حاضر دو ساله دکترامو تموم کردم و پژوهشگر پست دکترا هستم. از اول ازدواج هم برناممون این بود که حتما بارداری رو تا اتمام دکترای من به تعویق بندازیم. چون اینجا تنهاییم و کمکی نداریم و صفر تا صد بچه با خودمون خواهد بود. از طرفی فشار درس واقعا زیاد بود و نمیتونستم تصور کنم که یه دکترای خوب و آبرومند با مقاله های باکیفیت رو با حضور بچه توام کنم. چون همینطور که گفتم هیچ کمکی اینجا نداریم و بین دوستان دیده بودم اونهایی که وسط درس بچه دار میشن چقدر اینجا سختی میکشن، در نهایت هم از کیفیت کارشون کم میشه و هم اونطور که دوست دارن نمیتونن به بچه برسن.
البته هر کسی برای خودش یک مدل ذهنی داره، من آدمی هستم که ترجیح میدم کارهارو یک به یک بکنم تا توامان. در طی این نه سال، هم رابطم با شوهرمو مستحکم کردیم (طوریکه الان واقعا یک روحیم در دو بدن) و البته به نظرم دوری از ایران و حواشی خانواده و فامیل، در ایجاد این صمیمیت بی تاثیر نبوده. نه ساله که در هر چالشی من فقط اونو دارم و اون فقط منو. از دیگران نه محبت و حمایتی بهمون رسیده (نه مادی و نه معنوی) و نه دخالت و مشکلی. کلا انگار یاد گرفتیم که تنها کس هم هستیم. هم در این مدت در حد خودمون خوش گذروندیم و کلیییییی سفر و تفریح دو نفره رفتیم، هم از حقوقمون پس انداز کردیم و بدون گرفتن حتی یک سنت کمک از خانواده ها، خونه و ماشین گرفتیم و هم هر دو بعد دفاع دکترا، در موقعیت کاری نسبتا خوب و باثباتی جذب شدیم. کرونا هم که اومد و همه دورکار شدن، به این نتیجه رسیدم که الان بعد از انجام تمام این مقدمات، دیگه بهترین وقته برای بچه دار شدن و اقدام کردیم و به لطف خدا همون اوایل هم باردار شدم. شوهرم کلا تصمیم گیری راجع به بچه رو به من سپرده بود و من همه چیز رو طبق الگوی ذهنیم پیش بردم که اول تحکیم رابطه، بعد اتمام درس، پس انداز، خرید خونه، تثبیت کار و در نهایت بچه و الان هم از این مدل کاملا راضی هستم و اگر به عقب برگردم باز هم همین روالو میرم و تا خیالم از بابت جنبه هایی که گفتم راحت نشده، سراغ بچه نمیرم. البته این مساله رو به عنوان یه توصیه کلی نمیگم. همونطور که گفتم مدل آدمها متفاوته، این مدل من بود و البته شرایط سنی و محیط اجتماعی که درش هستم هم تو این مساله بی تاثیر نیست، اگر الان به اول کار برگردم در حالیکه در همین سن 33 هستم، شاید مادر شدنو اولویت بدم...
حرف و حدیث هم کم نشنیدم در طی این سالها از فامیل همسرم در هر سفر به ایران، که دیر شد، پس کی میخواین بچه بیارین؟ نه سال شد و ال و بل...اما برام مهم نبود. چون اونها درکی از موفقیت یک زن تو فضای آکادمیک ندارن و موفقیت زن رو تو تعداد بچه میدونن و بس! مادرشوهرم مثلا یبار یه خانوم همسایشونو برام مثال میزد که هم تو حوزه درس خارج فقه میخونه و هم چهار تا بچه داره و من باید یاد بگیرم ازش! خوب من این آدمو چطور توجیه کنم؟ کار خودمو کردم.
اماااااااا نکته ای که میخوام بگم اینه که با وجود همه این برنامه ریزی ها و مقدمه چینیها چالشهای بارداری واقعا منو غافلگیر کرد، هر چند یه بارداری نرمال داشتم و هیچ مشکل خاصی نبود اما واقعا سخت تر ازونی بود که تصور میکردم، قطعا بچه داری هم همینه. نمیگم اگر سختی های بارداری رو میدونستم دیگه باردار نمیشدم اما با آمادگی بیشتری میرفتم جلو.
در تمام طول بارداری، جز همسرم یک نفر نبود که یه لیوان آب دستم بده، یا یه غذایی بپزه، جز همسرم، اونم که به عنوان یک مرد خیلی وارد نبود تو کارهای خونه و آشپزی، خلاصه تنهای تنها بودیم، یخچال و فریزر پر بود اما خیلی از روزها حاضری میخوردیم چون اصلا حس غذا پختن نداشتم، من حتی تا ماه ششم به خانوادم نگفتم باردارم که نکنه به خاطر فاصله دور نگران شن...تو بقیه مراحل زندگی هم تنها بودیم همیشه، تو ازدواج، مهاجرت، ساختن زندگی تو غربت، خونه خریدن، درس خوندن،.......اینهارو گفتم که فکر نکنین تا بزرگسالی باید همه جوره بچه رو ساپورت کنید، فقط کافیه قوی و باتلاش تربیتش کنین و برای ساخت فکر و اندیشش وقت بگذارید، من و همسرم واقعا از صفر بدون هیچ کمکی تا اینجا اومدیم و البته ازین بابت راضی هم هستیم و شکایتی نداریم.
گاهی اینجارو میخونم و میبینم بعضی ها چقدر از خانواده همسر ساپورت میگیرن و باز هم شاکی هستن تعجب میکنم.
در مورد رابطه جنسی هم بگم که من و همسرم خیلی گرم مزاج نیستیم، شاید سرمای کشوری هم که درش هستیم تو این مساله بی تاثیر نیست، پیش از بارداری میانگین دو بار تو هفته رابطه داشتیم ولی از هفته 4 که فهمیدم باردارم تا الان که دیگه هفته 38 هستم، شاید در کل، دو سه بار بیشتر رابطه نداشتیم و به جرات میگم این مساله کوچکترین تاثیری تو صمیمیتمون نداشته. در جریان بارداری و انتظار برای اومدن یه عضو جدید (با تمام چالشهاش) انقدرررررر احساسات و عواطف شیرین و جدید وارد رابطه و زندگیمون شده که کم شدن رابطه جنسی اصلا به چشم نمیاد...
عذر میخوام اگر طولانی شد، در پایان بازم میگم این سبک بنابر مدل ذهنی و شرایط من بود و برای من جواب داد و اگر بازم برگردم عقب همینکارو میکنم اما ممکنه خیلی ها موافق نباشن. مهم اینه که هر کس با خودشناسی و تفکر، بهترین حالت خودش رو پیدا کنه و بر اون مبنا عمل کنه تا بعدا پشیمون نشه
من هفته 38 بارداری هستم و به زودی به امید خدا مادر میشم. تاپیکهای مربوط به بارداری و مادران برام جذابه، به دلیل مشغله های زیاد کاری، بیشتر میخونم و از تجربیاتتون استفاده میکنم و کمتر مینویسم. اما امروز تصمیم گرفتم بنویسم شاید به درد ماهور جان یا کس دیگری خورد.
البته من هنوز تجربه زایمان و مادری کردن ندارم اما خواستم تجربیاتم از بارداری رو باهاتون به اشتراک بگذارم.
من و همسرم نه ساله ازدواج کردیم (در حال حاضر من 33 سالم هست و همسرم 34 سال). چند ماه بعد از ازدواج هم پوزیشن فول فاند گرفتیم و اومدیم اروپا. در حال حاضر دو ساله دکترامو تموم کردم و پژوهشگر پست دکترا هستم. از اول ازدواج هم برناممون این بود که حتما بارداری رو تا اتمام دکترای من به تعویق بندازیم. چون اینجا تنهاییم و کمکی نداریم و صفر تا صد بچه با خودمون خواهد بود. از طرفی فشار درس واقعا زیاد بود و نمیتونستم تصور کنم که یه دکترای خوب و آبرومند با مقاله های باکیفیت رو با حضور بچه توام کنم. چون همینطور که گفتم هیچ کمکی اینجا نداریم و بین دوستان دیده بودم اونهایی که وسط درس بچه دار میشن چقدر اینجا سختی میکشن، در نهایت هم از کیفیت کارشون کم میشه و هم اونطور که دوست دارن نمیتونن به بچه برسن.
البته هر کسی برای خودش یک مدل ذهنی داره، من آدمی هستم که ترجیح میدم کارهارو یک به یک بکنم تا توامان. در طی این نه سال، هم رابطم با شوهرمو مستحکم کردیم (طوریکه الان واقعا یک روحیم در دو بدن) و البته به نظرم دوری از ایران و حواشی خانواده و فامیل، در ایجاد این صمیمیت بی تاثیر نبوده. نه ساله که در هر چالشی من فقط اونو دارم و اون فقط منو. از دیگران نه محبت و حمایتی بهمون رسیده (نه مادی و نه معنوی) و نه دخالت و مشکلی. کلا انگار یاد گرفتیم که تنها کس هم هستیم. هم در این مدت در حد خودمون خوش گذروندیم و کلیییییی سفر و تفریح دو نفره رفتیم، هم از حقوقمون پس انداز کردیم و بدون گرفتن حتی یک سنت کمک از خانواده ها، خونه و ماشین گرفتیم و هم هر دو بعد دفاع دکترا، در موقعیت کاری نسبتا خوب و باثباتی جذب شدیم. کرونا هم که اومد و همه دورکار شدن، به این نتیجه رسیدم که الان بعد از انجام تمام این مقدمات، دیگه بهترین وقته برای بچه دار شدن و اقدام کردیم و به لطف خدا همون اوایل هم باردار شدم. شوهرم کلا تصمیم گیری راجع به بچه رو به من سپرده بود و من همه چیز رو طبق الگوی ذهنیم پیش بردم که اول تحکیم رابطه، بعد اتمام درس، پس انداز، خرید خونه، تثبیت کار و در نهایت بچه و الان هم از این مدل کاملا راضی هستم و اگر به عقب برگردم باز هم همین روالو میرم و تا خیالم از بابت جنبه هایی که گفتم راحت نشده، سراغ بچه نمیرم. البته این مساله رو به عنوان یه توصیه کلی نمیگم. همونطور که گفتم مدل آدمها متفاوته، این مدل من بود و البته شرایط سنی و محیط اجتماعی که درش هستم هم تو این مساله بی تاثیر نیست، اگر الان به اول کار برگردم در حالیکه در همین سن 33 هستم، شاید مادر شدنو اولویت بدم...
حرف و حدیث هم کم نشنیدم در طی این سالها از فامیل همسرم در هر سفر به ایران، که دیر شد، پس کی میخواین بچه بیارین؟ نه سال شد و ال و بل...اما برام مهم نبود. چون اونها درکی از موفقیت یک زن تو فضای آکادمیک ندارن و موفقیت زن رو تو تعداد بچه میدونن و بس! مادرشوهرم مثلا یبار یه خانوم همسایشونو برام مثال میزد که هم تو حوزه درس خارج فقه میخونه و هم چهار تا بچه داره و من باید یاد بگیرم ازش! خوب من این آدمو چطور توجیه کنم؟ کار خودمو کردم.
اماااااااا نکته ای که میخوام بگم اینه که با وجود همه این برنامه ریزی ها و مقدمه چینیها چالشهای بارداری واقعا منو غافلگیر کرد، هر چند یه بارداری نرمال داشتم و هیچ مشکل خاصی نبود اما واقعا سخت تر ازونی بود که تصور میکردم، قطعا بچه داری هم همینه. نمیگم اگر سختی های بارداری رو میدونستم دیگه باردار نمیشدم اما با آمادگی بیشتری میرفتم جلو.
در تمام طول بارداری، جز همسرم یک نفر نبود که یه لیوان آب دستم بده، یا یه غذایی بپزه، جز همسرم، اونم که به عنوان یک مرد خیلی وارد نبود تو کارهای خونه و آشپزی، خلاصه تنهای تنها بودیم، یخچال و فریزر پر بود اما خیلی از روزها حاضری میخوردیم چون اصلا حس غذا پختن نداشتم، من حتی تا ماه ششم به خانوادم نگفتم باردارم که نکنه به خاطر فاصله دور نگران شن...تو بقیه مراحل زندگی هم تنها بودیم همیشه، تو ازدواج، مهاجرت، ساختن زندگی تو غربت، خونه خریدن، درس خوندن،.......اینهارو گفتم که فکر نکنین تا بزرگسالی باید همه جوره بچه رو ساپورت کنید، فقط کافیه قوی و باتلاش تربیتش کنین و برای ساخت فکر و اندیشش وقت بگذارید، من و همسرم واقعا از صفر بدون هیچ کمکی تا اینجا اومدیم و البته ازین بابت راضی هم هستیم و شکایتی نداریم.
گاهی اینجارو میخونم و میبینم بعضی ها چقدر از خانواده همسر ساپورت میگیرن و باز هم شاکی هستن تعجب میکنم.
در مورد رابطه جنسی هم بگم که من و همسرم خیلی گرم مزاج نیستیم، شاید سرمای کشوری هم که درش هستیم تو این مساله بی تاثیر نیست، پیش از بارداری میانگین دو بار تو هفته رابطه داشتیم ولی از هفته 4 که فهمیدم باردارم تا الان که دیگه هفته 38 هستم، شاید در کل، دو سه بار بیشتر رابطه نداشتیم و به جرات میگم این مساله کوچکترین تاثیری تو صمیمیتمون نداشته. در جریان بارداری و انتظار برای اومدن یه عضو جدید (با تمام چالشهاش) انقدرررررر احساسات و عواطف شیرین و جدید وارد رابطه و زندگیمون شده که کم شدن رابطه جنسی اصلا به چشم نمیاد...
عذر میخوام اگر طولانی شد، در پایان بازم میگم این سبک بنابر مدل ذهنی و شرایط من بود و برای من جواب داد و اگر بازم برگردم عقب همینکارو میکنم اما ممکنه خیلی ها موافق نباشن. مهم اینه که هر کس با خودشناسی و تفکر، بهترین حالت خودش رو پیدا کنه و بر اون مبنا عمل کنه تا بعدا پشیمون نشه
![[-]](http://khanumha.com/images/collapse.png)