کاش قبل از مادر شدن می دانستم

[youtab]

ماهور جانم سلام
بابت تاخیییر خیلی زیادم برای جواب دادن بهت معذرت
این یه موردم به خواص بچه داشتن اضافه کن (شاید خیلی کمتر بتونی خوشقول باشی)   
خوشحالم که تصمیمتونو گرفتین با همسرت
منم بگم که عقب نمونم از بچه ها
من 2سال پیش اگه کسی میخواست بچه دار بشه هر کار میکردم منصرف شه
چون خودمم دقیقا عین خودت به همه چی فکر میکردم و حتی همسرمم همینطور و حتی سخت تر از من!!!!!!
حتی بارها خواهر و شوهرشو به خاطر اینکه دنبال دوا و درمان ناباروری بودن نصیحت میکرد که ول کنین بابا برید بگردین و خوش باشین و از دونفریتون لذت ببرین
اما خودش بار اول گفت بهم
همون حرفی که تو زدی، گفت منو تو 10 سال دیگه چجوری ایم؟ دوتایی و تک و تنها مگه چقدر میتونیم بگردیم مگه ما کارمندا
وقتی خوووب به حرفاش فکر کردم و باهم حرف زدیم دیدم راست میگه
چقدر جای بچه تو خونه ما خالیه، جای یه کسی که عزیز دل جفتمون باشه
که جمعمونو سه نفره کنه (البته بگم اینو هم که ما دلمون میخواست دو تا بچه داشته باشیم اما به خاطر وضعیت من نمیشه دیگه)
بعدشو دیگه خودت و بچه ها میدونین که حدود 8ماه طول کشید و دکتر بهم گفت نه و باید آی وی اف کنم ولی در عین ناباوری من در 9/9/99 بی بی چکم مثبت شد
درست وقتی که از هفته بعدش باید داروهای اصلی خودمو شروع میکردم!!!!!!!!!!
بارداریم سخت نبود و به جز اون هماتوم اولش خوب گذشت
تا اینکه پسرم تصمیم گرفت 1ماه زودتر بیاد
شبی که به دنیا اومد و رفت تو دستگاه و بیمارستان به همسرم گفته بود ممکنه (دور از جونشش) تا صبح نمونه چون بند نافش سوراخ شده بوده و پسرم با کم خونی شدیییید دنیا اومد..............
چه شبی بود
و چه 5شبی بود وقتی من اومدم خونه و طفل معصومم تو ان آی سی یو بود...
مرخص که شد آوردیمش خونه و 2شب خونه بود و شب سوم زریدش رفت بالا و باز 2شب دیگه بستری شد و روز سوم خداروشکر اومد خونه
من 4بار تو این مدت بد جوری به خدا غر زدم 
بار اول سر جواب منفی دکتر زنانم قشنگ زدم زیر همه چیو کفر گفتم (خیلی آدم معتقد و مذهبی ای نیستم اما خدا برام همیشه خداست)
بار دوم سر هماتوم تو ماشین گریه کردم و به همسرم گفتم منکه ازش زوری نخواستم خودش داده اگه طوریش بشه دیگه نمیارم
بار سوم سر دنیا اومدنش (وقتی همه شب زایمان بچهشون پیششون بود اما من نه تا ساعت 7 صبح که از گریه و فحش و غرر خوابم برد بد با خدام دعوا کردم
بار چهارم به خاطر اینکه مگه بچه 10 روزه من که تا یکماهم زود اومده بود چقدر جون داشت که اینقدر سختی و درد بکشه
اووووف...
آره که پشیمون شدم اما نه به خاطر خودمو همسرم به خاطر اینکه من با آوردنش باعث شدم خیلی موقع تولدش سختی و درد بکشه
هفته پیش اما یهو به خودم اومدم و به همسرم گفتم ما بدون این فسقلی قبلا چجوری زندگی میکردیم؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!!!!!!!
اینا رو گفتم که بدونی ممکنه هر اتفاق غیر منتظره ای بیوفته (البته انشالا که تو و بقیه ای که میخوان اقام کنن راحت و بی دغدغه باردار میشین و نی نی تونو سالم بغل میگیرین) 
از نظر روابط اجتماعی 
خب من حدود 13 سال یک ضرب کار کردم و کلا تصمیم گرفتم کارو سابقه و همه چیو به خاطر بچه بذارم کنار (البته آدم از بعدش خبر نداره ها) چون خودم مادرم همیشه نبودو این بزرگترین عذاب بچگی تا جوونیم بوده 
از نظر مالی
ما هم مستاجریم، البته یه خونه اطراف تهران داریم که فقط حکم سرمایه گذاری داره و زیر 1تومن میارزه، ماهی حدودا 4500 هم اجاره میدیم و کلی هم قسط داریم و من هم یهو دیگه نرفتم سرکار
و سر جریان تولد پسرمون که ان ای سی یو خوابید حدود 70 میلیون برامون یه زایمان جمعا آب خورد
و همه پس اندازمون که تو این اوضاع داشتیم رفت
و من دیدم دیگه وضع داره خیلی بد میشه پس از شرکتی که توش کار میکردم دور کاری گرفتم و الان دارم هفته ای چند روز براشون کار میکنم
درآمدش خیلی نیست اما باز خداروشکر که هست
ولی روزایی که کار میکنم همسرم باید باشه حتما تا پسرمو نگه داره وگرنه نمیشه و خیلییییییییییییییییییییییییییییییییییی سخته
خب بیمه بیکاری هم اقدام کردم اما هنوز خبری نشده
از نظر روابطمون زناشویی
منو همسرم (عذر میخوام راحت میگم) از لحظه ای نمیگذشتیم 
در طول بارداری به خاطر فوبیای شدید همسرم از زن باردار فقط کنار هم میخوابیدیم شبا همین (البته خداییش مهربونی و علاقه هه سرجاش بودا) اما خب رابطه نداشتیم هیچی
بعد از زایمان هم مثل گفته بچه ها ناخودآگاه کم میشه اما نه به خاطر سرد شدنه بلکه آدم خستس گاهی، گاهی من بیدارم اون خوابه، گاهی اون بیداره من خوابم، گاهی بچه مدام رسیدگی میخواد و لحظه ای نمیخوابه و وووووووووو...
اما بازم سرجاشه و مشکلی نیست
از نظر خواب هم ما کلا زوج نخوابی بودیم همیشه
اگه یادت باشه من هرروز 5 قبل از کار پامیشدم غذا میذاشتم شبم 12-1 میخوابیدم و خوابم هم سبکه کلا
اما با این اوصاف بازم 1ماه اول تو در و دیوار بودیم از کسر خواب
از نظر دونفره هامون اما آره خیلی کم و حتی هیچی نیست
ما خیلییییییییییییی هم جا میرفتیم (انواع کمپ و طبیعت و کوه و سفر و بیرون و ............)
الان اما شاید 3بار رفتیم بیرون از تولد پسرم اونم دیگه داشتیم میترکیدیم و برخلاف میلمون بچه رو بذاریم خونه م ش و بریم اما انقدر دلمون پیشش بوده که زود برگشتیم همین
من کلا تو خونه ام و نهایت چند بار رفتیم خونه م ش که کوچه بغلیه یا اونا اومدن دیدن پسری
البته خب کرونا عمده دلیل این خونه نشینیه ها
گسرم 6ماهش بشه تمومه عیدم میبریمش سفر انشالا
مثلا خ ش ام 2شب پیشم بود چون شوهرم رفته بود سفر کاری بعد تو گروه خونوادگی نوشته من هنوز به این حجم از از خود گذشتگی نرسیدم فکر نکنم هیچوقت مادر بشم
......................................
همه اینارو گفتم اینم بگم
سخته ماهور جاااانم
خیلی هم سخته
اما وقتی داره شیر میخوره و یه جوری نگات میکنه که انگار داره ازت تشکر میکنه
یا وقتی داره نق میزنه یا شدید گریه میکنه و وقتی تو بغلش میکنی صورتشو فرو میکنه تو شونت و آروم میشه
یا وقتی داری میشوریش یه جوری نگات میکنه و تو بهش میگی نترسیا مامان من مواظبتم
یا وقتی تو تاریکیه شب خودتیو میوه دلت که داری بهش شیر میدی (حالا از خودت یا شیشه) و میدونی چقدر بهت نیاز داره و تو تنها امیدشی
یا اینکه یهو به خودت میای و میگی این فسقلی چی میگه تو خونه ما
یا اینکه یهو برای اولین بار خنده با صداشو میشنوی و میبینی
تمومه...
میخوای همه دنیا رو بدی فقط همونجا همه چی وایسه
حتی با گریش و نق هاش و دلدرداش و رودل و دل پیچش و پوشک بوگندو و کثیفش و شیر خوردن و نخوردنش و شب بیداریات و سردردات و .....................................................................................
عاشقش میشی
اونوقت اونه که میشه اولویت اول و آخر خونتون