گپ و گفت مامانهای ۱۴۰۰

[Rose]

بچه ها من به این نتیجه رسیدم که تا کسی توی شرایطی که داری میگی نباشه خیلی بعیده که درک کنه... وقتی کمک داشتی، واقعا سخته درک کنی که یکی میگه بدون کمک بودم یعنی چی... من خیلیا بهم میگفتم تو چقدر غرغر می کنی... بچه ت دو ساله بشه میذاری پیش مامانت بر میگردی سر کارت... ولی وقتی کلا توی شهر دوتا عمو داری کی قراره کمک کنه؟ وقتی کلا 40 دقیقه به جز خودت و همسرت کمک داشتی کی درکش می کنه که یعنی چی؟
خدا رو شکر که بالاخره تعدادی از مادرا هستن که شرایطشون اکی هست و حتی خوندن این مسائل هم براشون استرس الکی هست...
ولی من شخصا می دونم وجود همچین جاهایی برای مشورت مادرانه چقدر خوبه... چقدر مهمه... من نمی دونم قبلا گفتم یا نه، ولی من بجه م رو با یوتیوب و اینستا و کتاب بزرگ کردم و الان هم به شدت راضی ام... بچه هایی رو دیدم که تا سالها مشکلات غذا خوردن داشتن، مشکلات گفتاری و رفتاری... مشکلات مختلفی مثل اینکه بچه از مهد و همه جا جا می موند، تا 5-6 سالگی گریه می کرد که مامانش ولش نکنه خونه ی مادربزرگ بره سر کار... چرا؟ چون توجه به علم نداشتن... الان پسر من از 20 ماهگی اینطورا، راحت میذارمش پیش همسر و میرم به کارام می رسم... حتی همسرم کرونا داشت، براش فیلم گذاشتم و رفتم خرید و بدون گریه و... موند!!! چرا؟ چون 1 سال یک لحظه هم بدون من یا باباش نبوده... یه سال با بچه گره خورده بودیم ولی الان میوه ش رو می چینیم... از اول با سیستم علمی تغذیه ش رو شروع کردم (پوره ی سبزی و صیفی جات و میوه ها به جای فرنی و حریره و این غذاهای بی خاصیت)، الان خودش غذا می خوره و هیچی رو پس نمی زنه... همه ی اینا برای بچه ی ایرانی همسن پسر من فوق العاده پیشرفته محسوب میشه... جاش جداست، دندوناش از بقیه ی هم سناش خیلی بهتره وووو...
و مطمئنا حجم اطلاعات باعث وحشت هم میشه... و طبیعیه بچه ها بترسن بیان... اشکال نداره شما راحت باشید... وجود همچین جایی برای این صحبت ها لازمه... حالا من تخصصم نیست اما متخصص های خارجی مثل متخصص شیردهی، روانشناس، تغذیه کودک و... می شناسم که برای خانمها فروم هایی دارن...
و نظر شخصی من اینه که وقتی آگاه باشی که چی می خواد بشه هشیارتر قدم بر میداری... و راهت بدون برگشت نمیشه... وارد شدن به بچه داری مثل ورود به یه غار تاریکه... اگه نقشه داشته باشی (که تهیه هم شده)، می دونی فلان جا گوداله، دورش میزنی، فلان جا دیواره، راهتو عوض می کنی و... وقتی علائم فرضا اوتیسم رو بدونیم، حواسمون به نشانه ها هست و اگه توی مثلا 18 ماهگی مشکوک شدیم، پیگیری می کنیم و زمان طلایی رو از دست نمی دیم (توی چاه نمیفتیم)، یا از نظر تکامل و یا پیشرفت گفتار اگه یکم حس کنیم مشکلی هست سریع به متخصص اصلی (مثلا گفتاردرمان نه روانشناس) مراجعه می کنیم و راحت بچه رو به هم سن هاش می رسونیم... درباره ی سلامت جسمی هم همینه... حالا بچه های این تاپیک خیلی کوچیکن مباحث اصلی سر همین سلامتیه، یکم بزرگتر شن، بحث های تکاملی مطح میشه و خیلی خوب میشه با صحبت کردن اطلاعات به دست آورد و مشکلات رو پیدا و حل کرد...
در کل من موافق آگاهی هستم... امیدوارم که شما هم از این جریان اطلاعاتی این تاپیک استفاده کنید واقعا و حجم باری که روی شونه هاتونه سبک تر بشه... واقعا خواسته ی قلبی منه...