خب تا همین چند هفته پیش بازارها پر بود از گوجه ی گوشتی یا ربی خوش قیمت...
من هم نشستم یه دور رب درست کردم (البته مامان همسر چون خرج دارن امکانات هم دارن... ما دیگ و اینها نداریم و هر سال که خودم پوره می پختم یا فریز می کردم فوق العاده سنگین بود)
گفتم دستورشو بذارم شاید بقیه هم بخوان درست کنن... فکر کنم هنوز دیر نشده

گوجه گوشتی: 13 کیلو
نمک: حدود یک مشت (با توجه به طعم گوجه ها میشه کم و زیاد کرد)
روغن: حدود 2 استکان

گوجه ها رو شستم و با یه دبه حدودا 20 لیتری رفتیم آبگیری (فوق العاده سریع و ارزون بود نسبت به زحمتش توی خونه...)

حدودا از نصف کمی بیشتر آب گوجه حاصل شد

دیگ مسی رو روی شعله گذاشتم و آب گوجه رو ریختم توش

از اولش شعله زیاد بود (چون وقت نداشتم وگرنه بهتره که دماش کم باشه) و تماماااا بالاسرش بودم و دائما هم زدم...

حدود 2 ساعت بعد کلا آبش که جمع شده بود و رد ملاقه ته دیگ می موند، نمک و روغن رو زدم و بعد از هم زدن و توی ظرف کشیدم


برای جلوگیری از کپک زدن روش رو روغن دادم
یه روش دیگه هم برای جلوگیری از کپک هست اینکه یه پارچه ی خشک روی سینی بندازیم... تا رب (یا هر کمپوت یا مربایی) داغه سریع بریزیم توی ظرف و برش گردونیم روی اون سینی که پارچه انداختیم... یا رب ها رو که جا کردیم، بذاریم توی قابلمه و آب بریزیم توی قابلمه تا جایی که حداقل نصف ظرف ها برن زیر آب و شعله رو روشن کنیم و بذاریم یه 30-40 دقیقه ای آب بجوشه... و بعدش خشک کنیم و برش گردونیم روی اون پارچه هه و میذاریم خنک بشه...

این حین پخت:


این هم نتیجه که کلا 4 تا ظرف حدود 900 تا 1000 گرمی شد:



یعنی 13 کیلو گوجه گوشتی = 4 کیلو رب گوجه و زمان 2 ساعت برای خود رب، 1 ساعت هم خرید + شستن + آبگیری

اینو همین دیروز درست کردم... عکس دیروز و امروز رو هم میذارم که ببینید... هنوز جا نیفتاده ولی ما همون دیروز که انداختمش، خوردیم و جای همگی خالی کلیییی چسبید

عکس دیروز حین مخلوط کردن:


عکس امروز:



مواد لازم:
گل کلم: یه دونه کوچولو
کرفس (ساقه و برگ باهم): 3 شاخه
خیار: 4 عدد متوسط
گوجه: حدود 2 کیلو
هویج: 3 تا متوسط 
سبزی معطر شامل نعنا  وجعفری و ترخون (همینا رو داشتم ولی مثلا مرزه هم میشه فکر کنم... ولی ریحون نه)
فلفل تند: 3 عدد ریز (همسرم تند نمی پسنده ولی بازم تند شده بود)
سیر: 2 بوته 
موسیر: تقریبا 1 مشت سر خالی (خشک داشتم)
سرکه طبیعی: حدود 2.5 تا 3 لیوان (من چون سرکه ام خونگیه، یکم انگار شیرینه... ولی در کل باید حینش دائم چک کنید و ادویه یا سرکه و نمک رو تنظیم کنید)

ادویه شامل:
فلفل قرمز (مال من خیلی تنده و کلا فقط دوبار فلفل پاش رو تکوندم توش! اما تند شده (برای من خیلی هم خوبه و خودم حین خوردنش باز فلفل میزنم اما همسر هم باید می تونست بخوره... اینا رو با ذائقه تون تنظیم کنید)
تخم گشنیز: 1 ق چ + یکم هم توی دستام سابیدم و ریختم که مزه ش بمونه توی ترشی
گلپر: 1 ق چ
نمک دریا: حدود 2-3 ق غ (حتما حتما دریا باشه نه ید دار چون ترشی رو له می کنه)
فلفل سیاه: 1 ق چ


همه ی مواد رو تمیز میشوریم، هویج پوست گرفته میشه و به جز سیر و موسیر که حلقه حلقه بریدم، بقیه رو بصورت مکعبی و گل کلم رو بوته های ریز ریز خرد کردم. و یه روز گذاشتم همه ی آبشون خارج بشه.

انتهای گوجه ها رو با کارد یه علامت + ایجاد کردم و انداختم توی آب جوش، یکم که شروع به جدا شدن پوست کرد، انداختم توی آب سرد و پوست و اون سرشون رو گرفتم.

گذاشتم روی گاز و گذاشتم بجوشه و با همزن دستی همه رو پوره کردم و ادویه ها رو هم اضافه کردم ولی نمک رو مثلا 1-2 ق زدم و حین همزدن با مواد می چشیدم و تنظیم می کردم طعمش رو... سرکه رو هم زدم و خاموش کردم

مواد نسبتا خشک شده رو اضافه کردم و هم زدم و مزه رو تنظیم کردم و کشیدم توی دو تا ظرف و تمااااام

هوا داره سرد میشه و دسرهای گرم دارن کم کم برمی گردن...



من تا قبل ازدواج، کاچی هامون رو با نمک درست می کردیم! ولی بعد از ازدواج فهمیدم کاچی یه چیز دیگه هست ذاتا...
الان من کاچی هام رو به این صورت درست می کنم که همون مدلیه که توی پریودی یا برای بعد از زایمان میشه استفاده ش کرد:

آرد: 1 لیوان
آب: 1 لیوان
نبات خرد شده یا شکر: 1 لیوان 
کره یا روغن محلی: 100 گرم
گلاب: نصف پیمانه
زعفران سائیده: نصف قاشق چایخوری 
ادویه کاچی (عطاری ها دارن)
خلال بادوم: مقداری (دلخواه)

طرز تهيه:
شکر + آب می جوشونیم... من از اولش زعفرون رو هم اضافه می کنم، صافش هم نمی کنم...

كره رو روی حرارت آب میکنیم و آرد را کم کم اضافه کرده (مثلا با الک که گلوله نشه) و با قاشق چوبي مرتب همش مي زنيم. و با شعله ی ملایم میذاریم تا رنگ آرد طلايي شود ( براي تهيه كاچي نياز به سرخ كردن آرد نمي باشد، همینقدر که بوی خامی آرد گرفته شود کافیست). 

در اين مرحله ادویه کاچی رو اضافه كرده و قکمی تفت میدیم و بعدش شربت را كم كم به آن اضافه کرده و مرتب به هم مي زنيم تا مايع صاف و يك دست شود. 

خلال بادام را هم اضافه مي كنيم و ظرف را مجدداً روي حرارت ملايم قرار مي دهيم تا كاچي جا بيفتد. در صورتي كه كاچي كمي سفت شد، مي توانيم يك ليوان آب به آن اضافه كنيم و مي گذاريم كاچي به روغن بيفتد.

در بعضي از نقاط ايران به كاچي چند عدد زرده تخم مرغ اضافه کرده و هم میزنند  و در آن را مي گذارند تا تخم مرغ ها خودش را بگيرد. معمولاً اين نوع كاچي را براي خانم هاي تازه زايمان كرده، مي پزند.
در بعضی قسمت ها هم کاچی زائو به جز ادویه ی فراوون، زردچوبه هم داره... در حقیقت شیرینی کاچی پوششی بوده که ادویه های فراوونش رو بپوشونه...

براي تزئين روي كاچي مي توانيم از پودر دارچين و خلال پسته و پرک بادام استفاده كنيم.



با الهام از مامی سایت

کدوحلوایی از مواد غذایی به شدتتتتت مفید و عالیه که توی رژیم غذایی ما ایرانیا محجور واقع شده... خیلی حیفه... حتی از اولین پوره هایی هست که میشه به بچه ها داد...
خلاصه که فصلش رسیده و بهتره ازش غافل نشیم



اولین دستوری که میذارم یه دسر ساده اس... خیلی ساده...
البته کلا انواع چیزایی که باهاش درست میشه کرد ساده هستن... و این خیلی جالبه...



دسر کدو حلوایی
پودر کاستارد: 2 قاشق غذاخوری
شیر سرد: 2 لیوان
شکر:  4 قاشق غذاخوری
بیسکوئیت دایجستیو یا ساقه طلایی: 3 عدد
گردو: 3 عدد
عسل: 2 قاشق غذاخوری
دارچین: 1/3 قاشق چایخوری
کره: 1/2 قاشق غذاخوری


روش تهیه:
پودر کاستارد را در 2 لیوان شیر سرد ریخته و روی حرارت هم میزنیم. 4 قاشق غذاخوری شکر را افزوده و بطور مستمر هم میزنیم تا کرم غلیظ شود. دقت کنید شیرینی این کرم باید از حد معمول کمتر باشد.

3 عدد بیسکوئیت را خرد کرده با 3 عدد گردوی نیم کوب و دو قاشق غذاخوری عسل و 1/3 ق چایخوری دارچین مخلوط کرده ولابلا با کرم قرارش میدیم...

بیسکوئیت ها باید بافت درشتی داشته باشد تا حالت خمیری پیدا نکند، ساقه طلایی بهترین انتخاب است.

ردیف آخر پوره کدو حلوایی است.

چند تکه کدو را با مقدار کمی آب میپزیم، کمی شکر اضافه کرده و پوره میکنیم. ادویه مناسب با ذائقه که میتواند هل، وانیل، جوز هندی، دارچین و یا زنجبیل باشد را اضافه کرده و با 1/2 قاشق غذاخوری کره تفت میدهیم و بر روی بیسکوئیتها میریزیم.

برای تزئین میتوانید از کمی خامه فرم گرفته و گردو استفاده کنید.


نکته:

آب کدوها باید کاملا کشیده شود و اصلا خیس نباشد!
اگر این دسر چند ساعت در یخچال بماند، خیلی دلچسبتر خواهد شد!


تجربه ی شخصی: جوز هندی با دستورات کدوحلوایی دار به شدت می خونه... اصلا حذفش نکنید ولی زیادم نزنید که بدمزه شه... کارامل هم با کدوحلوایی خوب میشه برای همین عکس آخر کارامل داره... ترکیب بیسکوییت با کدوحلوایی می تونه با خامه هم باشه که توی عکس ها همین مدله و خامه ایه... یعنی اگه کاسترد نداشتید هم میتونید با خامه درست کنید ولی خب پر کالریتر میشه و بهتره ظرف سرو رو کوچیکتر کنید... دیگه همینا به ذهنم میرسه





منبع از مامی سایت

دستور این دسر خوشمزه رو می تونید اینجا بذارید

پان اسپانیا هر چی بمونه بیشتر جامیفته و مزه هاش به خورد هم میرن... هم سرد و هم گرم میشه سروش کرد... خیلی هم ظاهر قشنگی داره بخصوص اگه توی ظرف های تک نفره سرو بشه خیلی شیکه...

تیرامیسو یه دسر ایتالیایی هست که معمولا با بیسکوییت لیدی فینگر و پنیر ماسکارپونه و ... تهیه میشه.
تو این تاپیک دستور تیرامیسوهای خوشمزه ای رو که امتحان کردید ، برامون بذارید 

سلام بچه ها

خیلیا دقیقا عین غذای خودشون و حتی پر چرب تر درست می کنن و به بچه ی بنده ی خدا میدن و نتایجش تازه از 2-3 سال بعد مشخص میشه... متاسفانه من توی مهد چند تا بچه ی این حالتی دیدم... بچه ی طفلی حتی نمی تونه راحت راه بره، یا از سرسره که سر می خوره، تا بیاد بلند شه یکی کوبیده توی پشتش یا شکمش اینقدر که طول می کشه که سرپا بشه........... خیلی شرایط سختی میشه براش حتما... یکم بزرگتر بشه، برای مثلا یه لیوان نوشابه یا یه شیرینی زجه میزنه... و اونوقت باید دنبال درمان و غذا ندادن باشیم...
پس واقعا از صمیم قلبم میگم، اگه روی نمودار هستن و روند رو به رشد دارن، به پر و پاشون نپیچید و فقط کافیه کیفیت رو دقت کنید که حداکثر مواد مفید در دسترس بچه باشه (نه مثلا چیپس و پفک و بیسکوییت و کلوچه و آبمیوه صنعتی و نوشابه وووووو امثالهم)... دیگه بچه خودش با شعور ذاتیش تعیین می کنه چی و چقدر بخوره... خیلی طبیعیه که بچه مثلا امروز کوکو بخوره ولی فردا نخوره... امروز شیر بخوره، فردا نخوره... عین خود ما...
بعدم معده ی بچه بزرگ بشه، سلول های چربی ساخته بشن، اولی براحتی درست نمیشه، دومی هم اصلا درست نمیشه... اینقدر به خودتون و بچه ها فشار نیارید، اصلا چهره هاتون جوری نباشه که چیزی نشون بده... غذا هم عین جیش و آب خوردن و کلا کارهای روتین زندگی برای زنده موندنه و توش تشویق و تنبیه نباید جایی داشته باشه وگرنه بچه دچار مشکلات روانشناختی میشه... این علاقه ها یا نفرت های غذایی در وجودش تثبیت میشه... غذا رو به احساساتش گره میزنه چون شما وقتی نخورده چهره در هم کشیدید، داد و فریاد کردید، منت گذاشتید وووو... می دونم خیلی سخته، ولی نتایج شیرینی داره... وگرنه بچه تا سنین خیلی بیشتر ممکنه با غذا خوردنش بخواد از شما باج بگیره... (و اصلا تحصن غذایی یکی از راه های رسوندن صداست حتی توی بزرگسالا دیگه مثل حسین رونقی... ولی بچه بخاطر مثلا اسکرین تایم بیشتر میاد حال خودش و شما رو بد می کنه و اینقدر نمی خوره تا بهش بدید...)

منم پسرم خیلییییی زمانها بوده که نخورده و نخواسته بخوره... میگم 6 ماهه که لب به نون نمی زنه!!!!!! ولی من به روش های مختلف مثل آبگوشت یا آب های خورش هایی مثل مرغ یا گوشت یا قلم و امثالهم، بهش یه جوری نون می دم... یه ذره پودر نون توی ک*ت*ل*ت و کوکو میدم... 6 ماهه تخم مرغ نمی خوره ولی توی انواع املت و کیکی که درست می کنیم باهم و کوکو و اینا بهش میدم... و خیلی چیزای دیگه هم به همین صورت... ولی اصلا اصرار نمی کنم و واقعا هم راضی ام...

والا هیچ بچه ای جز بچه های سلیاکی، نون نخور نشده  تخم مرغ نخوره، سهمیه ی گوشتش رو بیشتر براش میکشم... این هم دوره ش می گذره دیگه... یعنی از بچگیش بارها این حالت ها بوده، ولی الان بگه نمی خورم، می دونه که من اصلا و ابدا برام مهم نیست، میگم خب پس سیر شدی عزیزم و جمع می کنم... همین!!! اصلا و ابدا نمی تونه با من سر غذا بازی در بیاره... و خیلیییی وقتا خودش گرسنگی رو داد می زنه که آآآآآآآی من گشنه ام... میره از یخچال میوه و نوشیدنی و اینا بر می داره یا مثلا پرتقال میاره که آبشو بگیر، انار میاره که دون کن وووو...
غذا یه چیز حیاتیه بدنه و اصلا بدن جوری طراحی نشده که صدای شکم شنیده نشه، خیلی وقتا که بچه مقاومه، خودش هم توی عذابه که غذا نمی خوره ولی به هر دلیلی، او ناراحته (که نه خودش می دونه چیه نه شما و نه حتی می تونه حسش رو بگه)... حتی مثلا یه خواب بد ببینه، ممکنه مادر رو مقصر بدونه و اگه بدونه مادر روی مثلا غذا حساسه، ازش انتقام بگیره با اینکه اصلا شاید یادشم نباشه که چرا این کارو می کنه ها... کلا به دوره ی بهانه گیری و لجبازی خوش اومدید دوستان 

اکثر مادرا این شرایط رو تجربه کردن و می کنن... سعی کنید به روی خودتون نیارید... با گوشی و تی وی به بچه غذا ندید... چند تا پیج خیلی قبلاها معرفی کرده بودم، می بینید که اونهایی که مطالعه در زمینه ی بچه و غذای کودک دارن، بچه شون ممکنه از کل غذا، حتی یه دونه از اونها رو هم نخوره... و این کاملا طبیعیه... نه مثل این بچه های گهواره که میگید حجم غذاهاشون اینقدر زیاده...

بعد بچه ها تا 2 سالگی انتخاب برای نوپاها معنا نداره... شما نیازی نیست چند تا انتخاب بهشون بدید... چون آخرش می بینی کلی هم غذای ناسالم ازتون گرفتن، هیچی هم چیز مفید نخوردن... شگردشون و تخصصشونه... اگه نخوردن، اصلا به جاش مثلا پفکی چیزی پیشنهاد ندیدا... توی این سن که نباید بخورن اصلا (زیر 3 خیلی از موادی که رنگ مصنوعی و شکر اضافی و اینا دارن ممنوعن و حیفه اصلا شکم بچه با اینا پر بشه)... ولی اگر ههم خواستن، ابدا جلوی چشمشون نداشته باشید که فکرشون نیفته و اگر هم خواستن جای همیشگی رو نشون بدید بگید نگاه کن نداریم... الان وقت نهاره، فلان غذا رو داریم... اینو می خوریم همه مون...

چند بار این رو امتحان کنید، برای بچه غذا بکشید، یه جوری باشه که بتونه خودش بخوره... بعد برید دنبال کاراتون... ولی ببینه شما رو چون توی اضطراب جدایی هستید... بعدم که گفت نمی خورم، با توضیح که بتونه حس سیری و گزسنگی رو بشناسه، بهش بگید که خب... ایکس جون غذاتو خوردی پس؟ سیر شدی مامان؟ دیگه دلت گرسنه نیست (حتی می تونید روی شکمش دست بکشید)؟ پس من غذا رو جمع می کنم تا فلان موقع... و خیلی با ملایمت و بدون عصبی شدن، بدون اینکه هیچ حس بدی در چهره تون مشخص باشه، تمام مواد رو جمع کنید و ببرید... اگر هم خورده بود، یه تشویق می کنیدش...
تا وعده ی بعدی چند بار اشاره کنید بهشون... که وای الان غذای خوشمزه مون آماده میشه که بخوریم قوی بشیم... ووو... می تونید با خودشون هم غذا رو بپزید، کمک می کنه که بهتر بخورن...

و چند روز این رو تکرار کنید... و نتیجه رو بیاید اینجا بگید ببینیم چه تغییری ایجاد شده...

بچه ها این مطلب خلاصه ی فصل غذا خوردن از کتاب مادر کافی در کنار تجربه ی خودم بود و سعی کردم تمام نکات مرتبطش رو براتون بگم...
کتاب قدیمی ای هست، ولی اکثر مطالبش درسته به نظرم... یعنی با بقیه ی رفرنس های تربیت کودک همخونی داره... می تونید بهش اعتماد کنید...

عکس کمپوت هایی که خودتون درست کردید رو بذاريد اینجا تا بقیه هم لذت ببرن 

اینجا می تونید درباره ی تجربیاتی که توی زندگی به دست آوردید یا توصیه های خوب بقیه صحبت کنید....
یا مثلا اگه یه حرفی توی یه کتابی برای شما خیلی ارزشمند بوده و به سبک زندگیتون تبدیل شده اینجا با بقیه به اشتراک بذارید...

حرفایی که من خودم بهشون رسیدم:
با بدنت مثل معبد رفتار کن، نذار هر چیز ناپاک و آلوده ای واردش شه... هوای تمیز، غذای خوب و با کیفیت، یه پارتنر درست حسابی... اینها هستن که کیفیت زندگی جسمیمون رو تعیین می کنن

در موقعیت انتخابی که هستی، ببین آدمی که به اهداف تو رسیده، چه انتخابی می کرده...
اگه می خوای پولدار شی، آیا یه آدم پولدار با کسی مشورت می کنه که ثروتش ازش بیشتره یا کسی که دستاورد مالی خاصی توی زندگیش نداشته؟
اگه می خوای قوی و خوش اندام بشی، آدمی که این ویژگی رو داره چه انتخابی می کنه که مثلا چی بخوره؟ بین شکلات و آجیل کدوم رو انتخاب می کنه، بین بستنی یا موز کدوم رو انتخاب می کنه؟ پیاده روی رو انتخاب می کنه یا ماشین سواری؟ میره خرید تره بار یا بخش کنسروجات؟